Neoklasyczna teoria wzrostu
Neoklasyczna teoria wzrostu to teoria ekonomii, która pokazuje, w jaki sposób stałe tempo wzrostu gospodarczego wynika z kombinacji trzech sił napędowych: pracy, kapitału i technologii. Narodowe Biuro Badań Ekonomicznych wymienia Roberta Solowa i Trevora Swana jako twórcę i model długofalowego wzrostu gospodarczego w 1956 r. Model ten po raz pierwszy wziął pod uwagę wzrost populacji egzogenicznej w celu ustalenia tempa wzrostu, ale w 1957 r. Solow wprowadził zmiana technologii w modelu.
Rozszerzona teoria neoklasycznego wzrostu
Teoria mówi, że równowaga krótkoterminowa wynika z różnych ilości pracy i kapitału w funkcji produkcyjnej. Teoria twierdzi również, że zmiany technologiczne mają duży wpływ na gospodarkę, a wzrost gospodarczy nie może być kontynuowany bez postępu technologicznego. Neoklasyczna teoria wzrostu określa trzy czynniki niezbędne dla rozwijającej się gospodarki. Są to praca, kapitał i technologia. Neoklasyczna teoria wzrostu wyjaśnia jednak, że równowaga tymczasowa różni się od równowagi długoterminowej, która nie wymaga żadnego z tych trzech czynników.
- Robert Solow i Trevor Swan po raz pierwszy przedstawili neoklasyczną teorię wzrostu w 1956 roku.
- Teoria mówi, że wzrost gospodarczy jest wynikiem trzech czynników: pracy, kapitału i technologii.
- Podczas gdy gospodarka ma ograniczone zasoby pod względem kapitału i pracy, wkład technologii we wzrost jest nieograniczony.
Funkcja produkcyjna neoklasycznej teorii wzrostu
Ta teoria wzrostu zakłada, że gromadzenie kapitału w gospodarce i sposób, w jaki ludzie wykorzystują ten kapitał, jest ważne dla wzrostu gospodarczego. Ponadto związek między kapitałem a pracą gospodarki determinuje jej produkcję. Wreszcie, uważa się, że technologia zwiększa produktywność pracy i zwiększa jej wydajność.
Dlatego funkcja produkcji neoklasycznej teorii wzrostu służy do pomiaru wzrostu i równowagi gospodarki. Ta funkcja to Y = AF (K, L).
- Y oznacza produkt krajowy brutto gospodarki (PKB)
- K reprezentuje swój udział w kapitale
- L opisuje ilość niewykwalifikowanej siły roboczej w gospodarce
- A reprezentuje determinantowy poziom technologii
Jednak ze względu na związek między pracą a technologią funkcja produkcyjna gospodarki jest często przepisywana jako Y = F (K, AL).
Wpływ technologii na teorię wzrostu
Zwiększenie któregokolwiek z czynników pokazuje wpływ na PKB, a tym samym na równowagę gospodarki. Jeśli jednak trzy czynniki neoklasycznej teorii wzrostu nie są równe, zwroty zarówno niewykwalifikowanej siły roboczej, jak i kapitału w gospodarce zmniejszają się. Te zmniejszone zwroty oznaczają, że wzrost tych dwóch nakładów ma wykładniczo malejące zwroty, podczas gdy technologia ma nieograniczony wkład w rozwój i wynikową produkcję, którą może wytworzyć.
Przykład prawdziwego słowa
Badanie z 2016 r. Opublikowane w „ Timesie ekonomicznej” Dragoslava Sredojević, Slobodan Cvetanović i Gorica Bošković zatytułowane „Zmiany technologiczne w teorii wzrostu gospodarczego: podejście neoklasyczne, endogeniczne i ewolucyjno-instytucjonalne” analizowało rolę technologii i jej rolę w neoklasycznej teorii wzrostu .
Autorzy znajdują konsensus między różnymi perspektywami gospodarczymi, wszystkie wskazują na zmiany technologiczne jako kluczowy czynnik wzrostu gospodarczego. Na przykład neoklasycy historycznie wywierali nacisk na niektóre rządy, aby inwestowały w rozwój naukowy i badawczy w kierunku innowacji. Zwolennicy teorii endogenicznej kładą nacisk na takie czynniki, jak rozprzestrzenianie się technologii oraz badania i rozwój jako katalizatory innowacji i wzrostu gospodarczego. Wreszcie ekonomiści ewolucyjni i instytucjonalni uwzględniają środowisko gospodarcze i społeczne w swoich modelach innowacji technologicznych i wzrostu gospodarczego.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.