Produkcja w ekonomii dowodzenia

Gospodarka dowodzenia to system gospodarczy, w którym rząd lub centralny planista określa, jakie towary i usługi powinny być wytwarzane, dostawy, które powinny być wytwarzane, oraz cenę towarów i usług. Niektóre przykłady krajów, które mają gospodarki dowodzenia, to Kuba, Korea Północna i były Związek Radziecki.

Rząd kontroluje produkcję w gospodarce dowodzenia

W gospodarce dowodzenia rząd kontroluje główne aspekty produkcji ekonomicznej. Rząd decyduje o środkach produkcji i jest właścicielem przemysłu wytwarzającego towary i usługi dla społeczeństwa. Rząd wycenia i produkuje towary i usługi, które jego zdaniem są korzystne dla ludzi.

Kraj, który ma gospodarkę dowodzenia, koncentruje się na celach makroekonomicznych i względach politycznych, aby określić, jakie towary i usługi wytwarza kraj i ile będzie produkować. Zasadniczo ma on cele makroekonomiczne, które rząd chce osiągnąć, i będzie wytwarzać w tym celu towary i usługi. Rząd przeznacza swoje zasoby w oparciu o te cele i względy.

Załóżmy na przykład, że kraj komunistyczny z systemem gospodarczym, który ma dowodzenie, ma makroekonomiczne cele produkcji przedmiotów wojskowych w celu ochrony swoich obywateli. Kraj obawia się, że w ciągu roku rozpocznie wojnę z innym krajem. Rząd decyduje, że musi produkować więcej broni, czołgów i pocisków oraz szkolić swoją armię. W takim przypadku rząd wyprodukuje więcej przedmiotów wojskowych i przeznaczy na to znaczną część swoich zasobów. Zmniejszy produkcję i podaż towarów i usług, które według niego nie są potrzebne ogółowi społeczeństwa. Jednak ludność nadal będzie miała dostęp do podstawowych potrzeb. W tym kraju rząd uważa, że ​​towary i usługi wojskowe są społecznie skuteczne.

W jaki sposób ekonomie dowodzenia kontrolują nadwyżkę produkcji i stopy bezrobocia?

Historycznie gospodarki dowodzenia nie mają luksusu nadwyżki produkcji; chroniczne braki są normą. Od czasów Adama Smitha ekonomiści i osoby publiczne dyskutowały o problemie nadprodukcji (i podkonsumpcji, co za tym idzie). Kwestie te zostały w dużej mierze rozwiązane przez XIX-wiecznego ekonomistę Jean-Baptiste Saya, który wykazał, że ogólna nadprodukcja jest niemożliwa, gdy istnieje mechanizm cenowy.

Aby wyraźnie zobaczyć zasadę prawa Saya, wyobraź sobie ekonomię z następującymi towarami: kokosy, kombinezony i ryby. Nagle podaż ryb potroiła się. Nie oznacza to, że gospodarka zostanie przytłoczona towarami, robotnicy będą rozpaczliwie biedni, lub że produkcja przestanie być opłacalna. Zamiast tego spadnie siła nabywcza ryb (w stosunku do kombinezonów i kokosów). Cena ryb spada; niektóre zasoby pracy mogą zostać uwolnione i przejść na kombinezon i produkcję kokosa. Ogólny poziom życia wzrośnie, nawet jeśli przydział zasobów pracy będzie wyglądał inaczej.

Gospodarki dowodzenia również nie musiały radzić sobie z bezrobociem, ponieważ państwo zmusza partycypację do pracy; pracownicy nie mają opcji niedziałania. Można wyeliminować bezrobocie, wręczając wszystkim łopatę i instruując ich (pod groźbą uwięzienia), aby kopali dziury. Oczywiste jest, że bezrobocie (jako takie) nie stanowi problemu; praca musi być produktywna, co wymaga swobodnego przemieszczania się tam, gdzie jest najbardziej użyteczna.

Co powoduje, że ekonomia dowodzenia zawodzi?

Gospodarki dowodzenia ponosiły większość winy za upadek gospodarczy Związku Radzieckiego i obecne warunki w Korei Północnej. Lekcja z drugiej połowy XX wieku była taka, że ​​kapitalizm i wolny rynek były bezsprzecznie bardziej produktywne niż socjalizm i gospodarki dowodzenia.

Podano trzy ogólne wyjaśnienia takiej porażki: socjalizm nie zmienił charakteru ludzkich bodźców i konkurencji; procesy rządu politycznego skorumpowane i zrujnowane decyzje dowodzenia; a kalkulacja ekonomiczna okazała się niemożliwa w państwie socjalistycznym.

Wyjaśnienie 1: Bodźce ludzkie

Radziecki myśliciel rewolucyjny Władimir Lenin po raz pierwszy próbował wdrożyć strukturę gospodarczą, w której brakowało konkurencji i zysków w 1917 r. W 1921 r. Lenin został zmuszony do przyjęcia Nowego planu ekonomicznego, aby uwzględnić jakąś formę motywacji do pozytywnej produkcji. Ekonomiści polityczni w zachodnich gospodarkach często twierdzili, że takie motywacje były nadal źle kierowane. Zamiast zadowolenia klientów, celem socjalistycznego producenta było zadowolenie jego wyższego rangą oficera politycznego. To zniechęciło do ryzyka i innowacji.

Wyjaśnienie drugie: interes własny polityczny

W odpowiedzi na obawy o wysokie pensje i zyski ekonomista Milton Friedman odparł myślenie regulacyjne pytając: „Czy to naprawdę prawda, że ​​interes własny jest w jakiś sposób szlachetniejszy niż interes własny?”. Argument ten stwierdza, że ​​skoncentrowana władza w sferze politycznej ma tendencję do wpadania w niepowołane ręce. Leniniści i trockiści skarżą się, że stalinowskie gospodarki dowodzą porażką opartą na korupcji politycznej, a nie nieodłącznych wadach systemu gospodarczego.

Wyjaśnienie trzecie: problem kalkulacji socjalistycznej

W 1920 r. Austriacki ekonomista Ludwig von Mises w artykule zatytułowanym „Kalkulacja ekonomiczna we Wspólnocie Socjalistycznej” argumentował, że bez wolnego rynku nie mógłby powstać żaden prawidłowy mechanizm cenowy; bez mechanizmu cenowego dokładne obliczenia ekonomiczne byłyby niemożliwe.

Słynny ekonomista socjalistyczny Oskar Lange przyznał później, że „potężne wyzwanie” Misesa zmusiło socjalistów do zbudowania systemu rachunkowości ekonomicznej. Jednak po dziesięcioleciach prób odtworzenia mechanizmu cenowego na wolnym rynku, Związek Radziecki wciąż upadł. Mises odpowiedział, argumentując, że takie próby były skazane na niepowodzenie, ponieważ żaden monopolistyczny rząd nie mógłby być „w doskonałej konkurencji z samym sobą”, i tak powstają ceny.