Reflacja
Reflacja to polityka fiskalna lub pieniężna mająca na celu zwiększenie produkcji, stymulowanie wydatków i ograniczenie skutków deflacji, która zwykle występuje po okresie niepewności gospodarczej lub recesji. Termin ten można również wykorzystać do opisania pierwszej fazy ożywienia gospodarczego po okresie kurczenia się.
Kluczowe dania na wynos
- Reflacja jest polityką wprowadzaną po okresie spowolnienia gospodarczego lub spadku.
- Celem jest zwiększenie produkcji, stymulowanie wydatków i ograniczenie skutków deflacji.
- Polityki obejmują obniżki podatków, wydatki na infrastrukturę, zwiększenie podaży pieniądza i obniżenie stóp procentowych.
Zrozumienie Reflacji
Reflacja ma na celu powstrzymanie deflacji - ogólny spadek cen towarów i usług, który występuje, gdy inflacja spadnie poniżej 0%. Jest to zmiana długofalowa, często charakteryzująca się przedłużonym przyspieszeniem dobrobytu gospodarczego, który dąży do ograniczenia nadwyżki zdolności na rynku pracy.
Metody reflacji
Zasady reflacji zazwyczaj obejmują:
- Obniżenie podatków: płacenie niższych podatków sprawia, że korporacje i pracownicy stają się bogatsi. Oczekuje się, że dodatkowe zarobki zostaną wydane na gospodarkę, podnosząc popyt i ceny towarów.
- Obniżenie stóp procentowych: Sprawia, że tańsze jest pożyczanie pieniędzy, a mniej opłacalne jest przechowywanie kapitału na kontach oszczędnościowych, zachęcając ludzi i firmy do bardziej swobodnego wydawania pieniędzy.
- Zmiana podaży pieniądza : gdy banki centralne zwiększają ilość waluty i innych płynnych instrumentów w systemie bankowym, koszty pieniądza spadają, generując więcej inwestycji i wkładając więcej pieniędzy w ręce konsumentów.
- Projekty inwestycyjne : duże projekty inwestycyjne tworzą miejsca pracy, zwiększając zatrudnienie i liczbę osób posiadających siłę nabywczą.
Krótko mówiąc, środki reflacyjne mają na celu zmniejszenie popytu na towary, dając ludziom i firmom więcej pieniędzy oraz motywację do większych wydatków.
Uwagi specjalne
Polityka reflacji była wykorzystywana przez rządy amerykańskie do próby wznowienia nieudanych ekspansji biznesowych od wczesnych lat 1600. Chociaż prawie każdy rząd stara się w takiej czy innej formie uniknąć upadku gospodarki po ostatnim boomie, żadnemu z nich nigdy nie udało się uniknąć fazy kurczenia się cyklu koniunkturalnego. Wielu naukowców uważa, że agitacja rządu opóźnia ożywienie i pogarsza skutki.
Termin „reflacja” został ukuty przez amerykańskiego neoklasycznego ekonomistę Irvinga Fishera po krachu na giełdzie w 1929 roku.
Przykład reflacji
W następstwie Wielkiej Recesji gospodarka USA pozostała osłabiona, a Rezerwa Federalna (FED) walczyła o inflację, nawet po zastosowaniu wielu narzędzi polityki pieniężnej, takich jak niższe stopy procentowe i zwiększona podaż pieniądza.
Dopiero po wyborze prezydenta Donalda Trumpa gospodarka powąchała reflację fiskalną. Prezydent Trump obiecał bilion dolarów za infrastrukturę i daleko idące obniżki podatków, mając nadzieję, że dzięki tym środkom gospodarka osiągnie pełną moc.
Jego ambitne zasady doprowadziły do określenia „handel atutowy”. Wymiana? Kupowanie akcji i sprzedawanie obligacji.
Ważny
Największymi zwycięzcami reflacji są zwykle towary, towary bankowe i akcje wartościowe.
Reflacja a inflacja
Ważne jest, aby nie mylić reflacji z inflacją. Po pierwsze, reflacja nie jest zła. Jest to okres wzrostu cen, kiedy gospodarka dąży do osiągnięcia pełnego zatrudnienia i wzrostu.
Z drugiej strony inflacja jest często uważana za złą, ponieważ charakteryzuje się rosnącymi cenami w okresie pełnej wydajności. GDH Cole powiedział kiedyś: „reflację można zdefiniować jako inflację celowo podejmowaną w celu złagodzenia depresji”.
Ponadto ceny rosną stopniowo w okresie reflacji i szybko w okresie inflacji. Zasadniczo reflację można opisać jako inflację kontrolowaną.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.