Zrozumienie analizy ilościowej funduszy hedgingowych

Chociaż fundusze wspólnego inwestowania i fundusze hedgingowe mogą być analizowane przy użyciu bardzo podobnych wskaźników i procesów, fundusze hedgingowe wymagają dodatkowego poziomu głębi, aby uwzględnić ich poziom złożoności i ich asymetryczne oczekiwane zyski. Fundusze hedgingowe są ogólnie dostępne tylko dla akredytowanych inwestorów, ponieważ wymagają przestrzegania mniejszej liczby przepisów SEC niż inne fundusze.

W tym artykule omówiono niektóre z kluczowych wskaźników, które należy zrozumieć podczas analizowania funduszy hedgingowych i chociaż istnieje wiele innych czynników, które należy wziąć pod uwagę, te uwzględnione tutaj są dobrym miejscem do rozpoczęcia dokładnej analizy wyników funduszy hedgingowych.

Absolutne i względne zwroty

Podobnie jak w przypadku analizy wyników funduszy wspólnego inwestowania, fundusze hedgingowe powinny być oceniane zarówno pod kątem bezwzględnych, jak i względnych wyników zwrotu. Jednak ze względu na różnorodność strategii funduszy hedgingowych i wyjątkowość każdego funduszu hedgingowego konieczne jest dobre zrozumienie różnych rodzajów zwrotów w celu ich zidentyfikowania.

Bezwzględne zwroty dają inwestorowi pojęcie, gdzie można sklasyfikować fundusz w porównaniu z bardziej tradycyjnymi rodzajami inwestycji. Zwany również całkowitym zwrotem, absolutny zwrot mierzy zysk lub stratę, jakiej doświadcza fundusz.

Na przykład fundusz hedgingowy o niskich i stabilnych stopach zwrotu jest prawdopodobnie lepszym substytutem dla inwestycji o stałym dochodzie niż akcji na rynkach wschodzących, które mogłyby zostać zastąpione przez globalny fundusz makrofinansowy o wysokim zysku.

Z drugiej strony względne zwroty pozwalają inwestorowi określić atrakcyjność funduszu w porównaniu z innymi inwestycjami. Porównywalnymi mogą być inne fundusze hedgingowe, fundusze wspólnego inwestowania, a nawet niektóre indeksy, które inwestor próbuje naśladować. Kluczem do oceny względnych zwrotów jest określenie wyników w kilku okresach, takich jak roczne, trzy- i pięcioletnie roczne zwroty. Ponadto zwroty te należy również rozpatrywać w odniesieniu do ryzyka związanego z każdą inwestycją.

Najlepszą metodą oceny względnych wyników jest zdefiniowanie listy spółek równorzędnych, która może obejmować przekrój tradycyjnych funduszy wspólnego inwestowania, indeksów akcji lub instrumentów o stałym dochodzie i innych funduszy hedgingowych o podobnych strategiach. Dobry fundusz powinien osiągać najlepsze wyniki w kwartylach dla każdego analizowanego okresu, aby skutecznie udowodnić swoją zdolność do generowania alfa.

Pomiar ryzyka

Przeprowadzanie analizy ilościowej bez uwzględnienia ryzyka przypomina przejście przez ruchliwą ulicę z zasłoniętymi oczami. Podstawowa teoria finansowa wskazuje, że zwroty ponadgabarytowe można generować jedynie poprzez podejmowanie ryzyka, więc chociaż fundusz może wykazywać doskonałe zwroty, inwestor powinien uwzględnić ryzyko w analizie, aby określić wyniki funduszu skorygowane o ryzyko i sposób jego porównania z innymi inwestycjami.

Istnieje kilka wskaźników służących do pomiaru ryzyka:

Odchylenie standardowe

Do zalet stosowania odchylenia standardowego jako miary ryzyka należy łatwość obliczeń i prostota koncepcji normalnego rozkładu zwrotów. Niestety jest to również przyczyną jego słabości w opisywaniu nieodłącznego ryzyka funduszy hedgingowych. Większość funduszy hedgingowych nie ma symetrycznych zwrotów, a miara odchylenia standardowego może również maskować wyższe niż oczekiwano prawdopodobieństwo dużych strat.

Wartość zagrożona (VaR)

Wartość zagrożona jest miarą ryzyka opartą na kombinacji średniej i odchylenia standardowego. Jednak w odróżnieniu od odchylenia standardowego nie opisuje ryzyka pod względem zmienności, lecz raczej jako najwyższą kwotę, która prawdopodobnie zostanie utracona z pięcioprocentowym prawdopodobieństwem. W rozkładzie normalnym jest reprezentowany przez skrajnie lewy pięć procent prawdopodobnych wyników. Wadą jest to, że zarówno wartość, jak i prawdopodobieństwo mogą być niedoszacowane ze względu na założenie normalnie rozłożonych zwrotów. Należy to nadal oceniać podczas przeprowadzania analizy ilościowej, ale inwestor powinien również wziąć pod uwagę dodatkowe wskaźniki przy ocenie ryzyka.

Skośność

Skośność jest miarą asymetrii zwrotów, a analiza tej miary może rzucić dodatkowe światło na ryzyko funduszu.

Rysunek 1 pokazuje dwa wykresy z identycznymi średnimi i standardowymi odchyleniami. Wykres po lewej jest pozytywnie przekrzywiony. Oznacza to tryb średni> mediana> . Zauważ, że prawy ogon jest dłuższy, a wyniki po lewej stronie są zebrane do dołu w kierunku środka. Chociaż wyniki te wskazują na wyższe prawdopodobieństwo wyniku, który jest mniejszy niż średnia, wskazuje również prawdopodobieństwo, choć niskie, wyniku bardzo pozytywnego, na co wskazuje długi ogon po prawej stronie.

Rycina 1: Skośność dodatnia i skośność ujemna

Źródło: „Analiza nieprzewidzianych okoliczności” (2002)

Skośność w przybliżeniu zero wskazuje rozkład normalny. Każda dodatnia miara skośności bardziej przypomina rozkład po lewej, natomiast ujemna skośność przypomina rozkład po prawej. Jak widać z wykresów, niebezpieczeństwo ujemnie wypaczonego rozkładu jest prawdopodobieństwem bardzo negatywnego wyniku, nawet jeśli prawdopodobieństwo jest niskie.

Kurtosis

Kurtosis jest miarą łącznej wagi ogonów rozkładu w stosunku do reszty rozkładu.

Na ryc. 2 rozkład po lewej stronie wykazuje kurtozę ujemną, co wskazuje na niższe prawdopodobieństwo wyników wokół średniej i niższe prawdopodobieństwo wartości ekstremalnych. Dodatnia kurtoza, rozkład po prawej stronie, wskazuje na wyższe prawdopodobieństwo wyników w pobliżu średniej, ale także na wyższe prawdopodobieństwo wartości ekstremalnych. W takim przypadku obie rozkłady mają również tę samą średnią i odchylenie standardowe, więc inwestor może zacząć rozumieć znaczenie analizy dodatkowych wskaźników ryzyka wykraczających poza odchylenie standardowe i VAR.

Ryc. 2: Kurtoza ujemna i kurtoza dodatnia

Źródło: „Analiza nieprzewidzianych okoliczności” (2002)

Wskaźnik Sharpe'a

Jednym z najpopularniejszych mierników zwrotów skorygowanych o ryzyko stosowanych przez fundusze hedgingowe jest wskaźnik Sharpe'a. Wskaźnik Sharpe'a określa kwotę dodatkowego zwrotu uzyskanego dla każdego podejmowanego poziomu ryzyka. Wskaźnik Sharpe'a większy niż 1 jest dobry, a wskaźniki poniżej 1 można oceniać na podstawie zastosowanej klasy aktywów lub strategii inwestycyjnej. W każdym razie dane wejściowe do obliczenia współczynnika Sharpe'a to średnia, odchylenie standardowe i stopa wolna od ryzyka, więc wskaźniki Sharpe mogą być bardziej atrakcyjne w okresach niskich stóp procentowych i mniej atrakcyjne w okresach wyższych stóp procentowych.

Pomiar wydajności za pomocą wskaźników porównawczych

Aby dokładnie zmierzyć wyniki funduszu, konieczne jest posiadanie punktu porównawczego do oceny zwrotów. Te punkty porównania są znane jako testy porównawcze.

Istnieje kilka miar, które można zastosować do pomiaru wydajności w odniesieniu do testu porównawczego. Są to trzy typowe:

Beta

Beta nazywa się ryzykiem systemowym i jest miarą zwrotów funduszu w stosunku do zwrotów z indeksu. Porównywanemu rynkowi lub indeksowi przypisuje się współczynnik beta 1. Fundusz o współczynniku beta 1, 5 ma tendencję do uzyskiwania zwrotu w wysokości 1, 5 procent na każdy 1 procent ruchu na rynku / indeksie. Z drugiej strony fundusz o współczynniku beta 0, 5 będzie miał 0, 5 procent zwrotu za każdy 1 procent zwrotu na rynku.

Beta jest doskonałą miarą określającą, ile ekspozycji kapitałowych - na określoną klasę aktywów - fundusz ma i pozwala inwestorowi ustalić, czy i / lub jak duża jest uzasadniona alokacja do funduszu. Beta może być mierzona w odniesieniu do dowolnego indeksu odniesienia, w tym indeksów akcji, instrumentów o stałym dochodzie lub funduszy hedgingowych, w celu ujawnienia wrażliwości funduszu na zmiany w danym indeksie. Większość funduszy hedgingowych oblicza wartość beta w stosunku do indeksu S&P 500, ponieważ sprzedają zwroty na podstawie względnej niewrażliwości / korelacji z szerszym rynkiem akcji.

Korelacja

Korelacja jest bardzo podobna do beta, ponieważ mierzy względne zmiany zwrotów. Jednak w przeciwieństwie do wersji beta, która zakłada, że ​​rynek w pewnym stopniu wpływa na wyniki funduszu, korelacja mierzy stopień powiązania zysków z dwóch funduszy. Na przykład dywersyfikacja polega na tym, że różne klasy aktywów i strategie inwestycyjne różnie reagują na czynniki systemowe.

Korelację mierzy się w skali od -1 do +1, gdzie -1 oznacza idealną korelację ujemną, zero oznacza wcale pozorną korelację, a +1 oznacza idealną korelację dodatnią. Idealną korelację ujemną można uzyskać poprzez porównanie zwrotów z długiej pozycji S&P 500 z krótką pozycją S&P 500. Oczywiście, za każdy procentowy wzrost w jednej pozycji będzie równy procentowy spadek w drugiej.

Najlepszym zastosowaniem korelacji jest porównanie korelacji każdego funduszu w portfelu z każdym innym funduszem w tym portfelu. Im niższa korelacja między tymi funduszami, tym większe prawdopodobieństwo, że portfel jest dobrze zdywersyfikowany. Inwestor powinien jednak uważać na zbyt dużą dywersyfikację, ponieważ zwroty mogą zostać znacznie zmniejszone.

Alfa

Wielu inwestorów zakłada, że ​​alfa jest różnicą między zwrotem z funduszu a zwrotem z benchmarku, ale alfa faktycznie bierze pod uwagę różnicę w zyskach w stosunku do kwoty podejmowanego ryzyka. Innymi słowy, jeśli zwroty są o 25 procent lepsze niż poziom odniesienia, ale podejmowane ryzyko było o 40 procent większe niż poziom odniesienia, alfa faktycznie byłoby ujemne.

Ponieważ to właśnie większość zarządzających funduszami hedgingowymi twierdzi, że dodaje do zysków, ważne jest, aby zrozumieć, jak to przeanalizować.

Alfa jest obliczana przy użyciu modelu CAPM:

ERi = Rf + βi × (ERm − Rf) gdzie: ERi = oczekiwany zwrot z inwestycji Rf = stopa wolna od ryzykaβi = Beta z inwestycjiERm = oczekiwany zwrot z rynku \ początek {wyrównany} i \ text {ER} _i = \ text {R} _f + \ beta_i \ times (\ text {ER} _m - \ text {R} _f) \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & \ text {ER} _i = \ text {Oczekiwany zwrot inwestycji} \\ & \ text {R} _f = \ text {Stawka wolna od ryzyka} \\ & \ beta_i = \ text {Beta inwestycji} \\ & \ text {ER} _m = \ text {Oczekiwany zwrot z rynku} \\ \ end {wyrównany} ERi = Rf + βi × (ERm −Rf) gdzie: ERi = oczekiwany zwrot z inwestycji Rf = stopa wolna od ryzykaβi = beta InvestmentERm = oczekiwany zwrot z rynku

Aby obliczyć, czy zarządzający funduszem hedgingowym dodał alfa na podstawie podjętego ryzyka, inwestor może po prostu zastąpić beta funduszu hedgingowego powyższym równaniem, co spowodowałoby oczekiwany zwrot z wyników funduszu hedgingowego. Jeśli rzeczywiste zwroty przekraczają oczekiwany zwrot, zarządzający funduszem hedgingowym dodał alfa na podstawie podjętego ryzyka. Jeśli rzeczywisty zwrot jest niższy niż oczekiwany, zarządzający funduszem hedgingowym nie dodał wartości alfa w oparciu o podejmowane ryzyko, nawet jeśli rzeczywiste zwroty mogły być wyższe niż odpowiedni poziom odniesienia. Inwestorzy powinni chcieć zarządzających funduszami hedgingowymi, którzy dodają alfa do zwrotów z podejmowanym ryzykiem i którzy nie generują zwrotów po prostu podejmując dodatkowe ryzyko.

Dolna linia

Przeprowadzanie analizy ilościowej funduszy hedgingowych może być bardzo czasochłonne i trudne. Jednak ten artykuł zawiera krótki opis dodatkowych wskaźników, które dodają cennych informacji do analizy. Istnieje również wiele innych wskaźników, które można zastosować, a nawet te omówione w tym artykule mogą być bardziej odpowiednie dla niektórych funduszy hedgingowych i mniej istotne dla innych.

Inwestor powinien być w stanie lepiej zrozumieć ryzyko związane z danym funduszem, starając się wykonać kilka dodatkowych obliczeń, z których wiele jest automatycznie obliczanych przez oprogramowanie analityczne, w tym systemy od dostawców takich jak Morningstar, PerTrac i Zephyr.