Umowa o subemisję
Umowa o subemisję jest umową między grupą bankowców inwestycyjnych, którzy tworzą grupę lub syndykat subemisji, a spółką emitującą nową emisję papierów wartościowych.
Celem umowy o subemisję jest upewnienie się, że wszyscy gracze rozumieją swoją odpowiedzialność w procesie, minimalizując w ten sposób potencjalny konflikt. Umowa o subemisję jest również nazywana umową o subemisję.
Zrozumienie umów o subemisję
Umowę o subemisję można uznać za umowę między korporacją emitującą nową emisję papierów wartościowych a grupą ubezpieczeniową, która zgadza się na zakup i odsprzedaż emisji z zyskiem.
Jak wspomniano powyżej, umowa jest zasadniczo zawarta między korporacją emitującą nowe papiery wartościowe a bankowcami inwestycyjnymi, którzy tworzą syndykat. Syndykat to tymczasowa grupa specjalistów finansowych utworzona w celu obsługi dużej transakcji finansowej, która byłaby trudna do przeprowadzenia indywidualnie.
Umowa o subemisję zawiera szczegóły transakcji, w tym zobowiązanie grupy ubezpieczeniowej do zakupu nowej emisji papierów wartościowych, uzgodnioną cenę, początkową cenę odsprzedaży i datę rozliczenia.
Istnieje kilka różnych rodzajów umów o subemisję: umowa o zobowiązaniu, umowa o najlepszych staraniach, umowa mini-maxi, umowa „wszystko albo nic” oraz umowa rezerwowa.
Rodzaje umów o subemisję
W przypadku gwarantowania zobowiązań, subemitent gwarantuje zakup wszystkich papierów wartościowych oferowanych do sprzedaży przez emitenta, bez względu na to, czy mogą je sprzedać inwestorom. Jest to najbardziej pożądana umowa, ponieważ gwarantuje od razu wszystkie pieniądze emitenta. Im bardziej pożądana jest oferta, tym bardziej prawdopodobne jest, że zostanie ona złożona na podstawie wiążącego zobowiązania. Podejmując zdecydowane zobowiązanie, ubezpieczyciel naraża własne pieniądze na ryzyko, jeśli nie będzie w stanie sprzedać papierów wartościowych inwestorom.
Ubezpieczenie oferty papierów wartościowych na podstawie wiążącego zobowiązania naraża gwaranta na znaczne ryzyko. W związku z tym ubezpieczyciele często nalegają na zawarcie klauzuli dotyczącej wykupu w umowie dotyczącej ubezpieczenia. Klauzula ta zwalnia subemitenta z obowiązku zakupu wszystkich papierów wartościowych w przypadku rozwoju, który obniża jakość papierów wartościowych. Złe warunki rynkowe nie są jednak warunkami kwalifikującymi. Jednym z przykładów powołania się na klauzulę dotyczącą wyprzedaży jest sytuacja, gdy emitent był firmą biotechnologiczną, a FDA po prostu odmówiła zatwierdzenia nowego leku.
W umowie o gwarantowanie najlepszych starań gwarantowie starają się sprzedawać wszystkie papiery wartościowe oferowane przez emitenta, ale gwarant nie jest zobowiązany do zakupu papierów wartościowych na własny rachunek. Im niższe zapotrzebowanie na problem, tym większe prawdopodobieństwo, że zostanie to zrobione na zasadzie najlepszych starań. Wszelkie akcje lub obligacje objęte gwarancjami najlepszych starań, które nie zostały sprzedane, zostaną zwrócone emitentowi.
[Ważne: Umowa o gwarantowanie najlepszych starań jest stosowana głównie przy sprzedaży papierów wartościowych wysokiego ryzyka.]
Umowa mini-maxi to rodzaj gwarantowania najlepszych starań, który nie wchodzi w życie, dopóki minimalna ilość papierów wartościowych nie zostanie sprzedana. Po osiągnięciu minimum ubezpieczyciel może następnie sprzedać papiery wartościowe do maksymalnej kwoty określonej zgodnie z warunkami oferty. Wszystkie środki zebrane od inwestorów są przechowywane w depozycie do momentu zakończenia ubezpieczenia. Jeżeli nie można osiągnąć minimalnej kwoty papierów wartościowych określonej w ofercie, oferta zostaje anulowana, a fundusze inwestorów zostają im zwrócone.
Przy gwarantowaniu całości lub zeru emitent stwierdza, że musi otrzymywać wpływy ze sprzedaży wszystkich papierów wartościowych. Fundusze inwestorów są przechowywane w depozycie do momentu sprzedaży wszystkich papierów wartościowych. Jeżeli wszystkie papiery wartościowe zostaną sprzedane, wpływy są przekazywane emitentowi. Jeżeli wszystkie papiery wartościowe nie zostaną sprzedane, emisja zostanie anulowana, a fundusze inwestorów zostaną im zwrócone.
Umowa o subemisję rezerwową jest stosowana w połączeniu z ofertą praw poboru. Wszystkie gwarancje rezerwowe są dokonywane na podstawie wiążącego zobowiązania. Rezerwowy subemitent wyraża zgodę na zakup akcji, których nie kupują obecni akcjonariusze. Rezerwowy subemitent następnie odsprzeda papiery wartościowe publicznie.
Kluczowe dania na wynos
- Umowa o subemisję zawierana jest między konsorcjum bankowców inwestycyjnych, którzy tworzą grupę ubezpieczeniową, a spółką emitującą nową emisję papierów wartościowych.
- Umowa gwarantuje, że wszyscy uczestnicy rozumieją swoją odpowiedzialność w tym procesie.
- Umowa określa zobowiązanie grupy ubezpieczeniowej do zakupu nowej emisji papierów wartościowych, uzgodnioną cenę, początkową cenę odsprzedaży i datę rozliczenia.