Jaki jest związek między inflacją a stopami procentowymi?

Inflacja i stopy procentowe są często powiązane i często przywoływane w makroekonomii. Inflacja odnosi się do tempa wzrostu cen towarów i usług. W Stanach Zjednoczonych stopa procentowa lub kwota pobierana przez pożyczkodawcę od pożyczkobiorcy oparta jest na stopie funduszy federalnych ustalanej przez Rezerwę Federalną (czasami nazywaną „Fed”).

Ogólnie rzecz biorąc, ponieważ stopy procentowe są obniżane, coraz więcej osób jest w stanie pożyczyć więcej pieniędzy. W rezultacie konsumenci mają więcej pieniędzy do wydania, co powoduje wzrost gospodarki i wzrost inflacji. Przeciwnie, dotyczy to rosnących stóp procentowych. Wraz ze wzrostem stóp procentowych konsumenci zwykle oszczędzają, ponieważ zyski z oszczędności są wyższe. Przy mniejszym dochodzie do dyspozycji w wyniku wzrostu stopy procentowej gospodarka zwalnia, a inflacja spada.

W systemie bankowości z rezerwą cząstkową stopy procentowe i inflacja są zwykle odwrotnie skorelowane. Relacja ta stanowi jeden z głównych założeń współczesnej polityki pieniężnej: banki centralne manipulują krótkoterminowymi stopami procentowymi, aby wpłynąć na stopę inflacji w gospodarce.

Aby zrozumieć, jak działa ta relacja, ważne jest zrozumienie systemu bankowego, teorii ilości pieniądza i roli stóp procentowych.

Delikatny taniec inflacji i PKB

Cząstkowej rezerwy bankowej

Świat obecnie korzysta z systemu bankowego z rezerwą cząstkową. Kiedy ktoś wpłaca 100 $ do banku, utrzymuje roszczenie dotyczące tych 100 $. Bank może jednak pożyczyć te dolary na podstawie stopy rezerw ustalonej przez bank centralny. Jeśli wskaźnik rezerw wynosi 10%, bank może pożyczyć pozostałe 90%, czyli w tym przypadku 90 USD. 10% części pieniędzy pozostaje w skarbcach bankowych.

Dopóki kolejna pożyczka w wysokości 90 USD jest niespłacona, istnieją dwa roszczenia o łącznej wartości 190 USD w gospodarce. Innymi słowy, podaż pieniądza wzrosła ze 100 do 190 USD. Jest to prosty pokaz tego, jak bankowość zwiększa podaż pieniądza.

Teoria ilościowa pieniądza

W ekonomii teoria ilościowa pieniądza stwierdza, że ​​podaż i popyt na pieniądz determinują inflację. Jeśli podaż pieniądza rośnie, ceny zwykle rosną, ponieważ każdy kawałek papieru staje się mniej wartościowy.

Stopy procentowe, oszczędności, pożyczki i inflacja

Stopa procentowa służy jako cena za trzymanie lub pożyczanie pieniędzy. Banki płacą oprocentowanie oszczędności, aby przyciągnąć deponentów. Banki otrzymują także oprocentowanie pieniędzy pożyczonych z ich depozytów.

Kiedy stopy procentowe są niskie, osoby fizyczne i firmy zwykle żądają więcej pożyczek. Każda pożyczka bankowa zwiększa podaż pieniądza w systemie bankowości z rezerwą cząstkową. Zgodnie z teorią ilości pieniądza rosnąca podaż pieniądza zwiększa inflację. Niska stopa procentowa powoduje zatem większą inflację. Wysokie stopy procentowe zwykle obniżają inflację.

Jest to bardzo uproszczona wersja relacji, ale podkreśla, dlaczego stopy procentowe i inflacja są zwykle odwrotnie skorelowane.

Federalny Komitet Otwartego Rynku

Federalny Komitet Otwartego Rynku (FOMC) spotyka się osiem razy w roku w celu przeglądu warunków ekonomicznych i finansowych oraz podjęcia decyzji w sprawie polityki pieniężnej. Polityka pieniężna odnosi się do podjętych działań, które wpływają na dostępność i koszt pieniądza i kredytu. Podczas tych spotkań ustalane są krótkoterminowe docelowe stopy procentowe. Wykorzystując wskaźniki ekonomiczne, takie jak wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI) i wskaźniki cen producentów (PPI), Fed ustali docelowe stopy procentowe mające na celu utrzymanie równowagi gospodarki. Podnosząc lub obniżając docelowe stopy procentowe, Fed próbuje osiągnąć docelowe stopy zatrudnienia, stabilne ceny i stabilny wzrost gospodarczy. Fed podniesie stopy procentowe, aby obniżyć inflację i stopy procentowe, aby pobudzić wzrost gospodarczy.

Inwestorzy i inwestorzy uważnie śledzą decyzje dotyczące stawek FOMC. Po każdym z ośmiu posiedzeń FOMC ogłasza się decyzję Fed dotyczącą podwyższenia, obniżenia lub utrzymania kluczowych stóp procentowych. Niektóre rynki mogą poruszać się przed przewidywanymi zmianami stóp procentowych i w reakcji na faktyczne ogłoszenia. Na przykład dolar amerykański zwykle rośnie w odpowiedzi na podwyżkę stóp procentowych, podczas gdy rynek obligacji spada w reakcji na podwyżki stóp procentowych.