Najgorsze przypadki hiperinflacji w historii

W październiku 2018 r. MFW przewidywał, że roczna stopa inflacji Wenezueli w 2018 r. Wzrośnie do 1, 37 mln%, czyli dokładnie 1, 370 000%. Biorąc pod uwagę, że banki centralne, takie jak Amerykańska Rezerwa Federalna i Europejski Bank Centralny (EBC), dążą do osiągnięcia celów inflacyjnych na poziomie 2–3%, waluta i gospodarka Wenezueli znajdują się w wyraźnym kryzysie. Tradycyjny wskaźnik hiperinflacji wynosi 50% na miesiąc (równy około 12, 875% rocznie), po raz pierwszy zaproponowany w 1956 r. Przez Phillipa Cagana. Oto trzy inne historyczne przypadki hiperinflacji.

Węgry: od sierpnia 1945 r. Do lipca 1946 r

Najwyższa miesięczna stopa inflacji: 4, 19 x 10 ¹⁶ %

Równoważna dzienna stopa inflacji: 207%

Czas wymagany do podwojenia cen: 15 godzin

Waluta: Pengő

(Źródło: Podręcznik szlaku najważniejszych wydarzeń w historii gospodarki ).

Podczas gdy hiperinflacja jest powszechnie uważana za wynik niezdolności rządu i nieodpowiedzialności fiskalnej, hiperinflacja powojennych Węgier została najwyraźniej zaprojektowana przez rządowych polityków jako sposób na odzyskanie rozdartej wojną gospodarki. Rząd wykorzystał inflację jako podatek, aby pomóc w deficycie dochodów potrzebnym na powojenne płatności reparacyjne i płatności za towary dla okupującej armii radzieckiej, ale inflacja służyła również do stymulowania zagregowanego popytu w celu przywrócenia zdolności produkcyjnej.

Druga wojna światowa miała druzgocący wpływ na węgierską gospodarkę, pozostawiając połowę jej zdolności przemysłowych całkowicie zniszczoną, 90% zniszczoną, a infrastruktura kraju w ruinie. To ograniczenie zdolności produkcyjnej prawdopodobnie wywołało szok podażowy, który w połączeniu ze stabilnymi zapasami pieniężnymi wywołał początek hiperinflacji Węgier.

Zamiast próbować tłumić inflację poprzez zmniejszanie podaży pieniądza i podnoszenie stóp procentowych - polityki, które osłabiłyby i tak już załamaną gospodarkę - rząd postanowił skierować nowe pieniądze przez sektor bankowy na działalność przedsiębiorczą, która pomogłaby przywrócić zdolność produkcyjną, infrastrukturę i działalność gospodarcza. Plan okazał się sukcesem, ponieważ większość przedwojennych zdolności przemysłowych Węgier została przywrócona do czasu, gdy stabilność cen ostatecznie powróciła wraz z wprowadzeniem forinta, nowej waluty Węgier, w sierpniu 1946 r. (Więcej informacji można znaleźć w: Wprowadzenie do hiperinflacji).

Zimbabwe: od marca 2007 r. Do połowy listopada 2008 r

Najwyższa miesięczna stopa inflacji: 7, 96 x 10 ¹⁰ %

Równoważna dzienna stopa inflacji: 98%

Czas wymagany do podwojenia cen: 24, 7 godziny

Waluta: dolar

(Źródło: Podręcznik szlaku najważniejszych wydarzeń w historii gospodarki ).

Problemy z inflacją w Zimbabwe zaczęły się na długo przed oficjalnym okresem hiperinflacji, który rozpoczął się w 2007 r. W 1998 r. Roczna inflacja w kraju afrykańskim kształtowała się na poziomie 47%, a poza niewielkim spadkiem w 2000 r. Stopniowo rosła aż do okresu hiperinflacji, czyli końca w której dolar Zimbabwe został porzucony na rzecz wielu walut obcych.

Po uzyskaniu niepodległości w 1980 r. Rząd Zimbabwe prowadził stosunkowo zdyscyplinowaną politykę fiskalną. Wszystko to zmieni się, gdy rząd zdecyduje, że potrzeba wsparcia słabnącego poparcia politycznego ma pierwszeństwo przed ostrożnością fiskalną. W drugiej połowie 1997 r. Kombinacja wypłat należnych weteranom wojennym, niemożność podniesienia podatków z powodu protestów w całym kraju oraz ogłoszona przez rząd decyzja o przymusowym przejęciu (z częściową rekompensatą) białych gospodarstw komercyjnych w celu redystrybucji wśród bezrolnych czarnych większość podsycała obawy o sytuację budżetową rządu. Liczne przepływy walut doprowadziły do ​​deprecjacji kursu walutowego, co spowodowało wzrost cen importowych, wywołując początek problemów inflacyjnych w kraju. (Aby dowiedzieć się więcej, zobacz: Co powoduje kryzys walutowy?)

Ta początkowa inflacja spowodowałaby pogorszenie decyzji rządu w 2000 r. O podjęciu inicjatywy reformy rolnej dotyczącej przymusowego nabywania białych gospodarstw komercyjnych. Ta redystrybucja spowodowała takie wstrząsy w gospodarstwach, że produkcja rolna dramatycznie spadła w ciągu zaledwie kilku lat. Z kolei szok podażowy podniósł ceny, motywując nowo mianowanego prezesa banku centralnego do uznania inflacji za największego wroga Zimbabwe w 2004 r.

Skuteczniejsze hamowanie inflacji powoduje, że zaostrzona polityka pieniężna wywiera presję zarówno na banki, jak i producentów krajowych, grożąc całkowitą destabilizacją systemu finansowego i szeroko pojętej gospodarki. Bank centralny Zimbabwe został zmuszony do prowadzenia quasi-fiskalnej polityki w celu złagodzenia destabilizujących skutków ściślejszej polityki pieniężnej, co z kolei przyczyniło się do cofnięcia wszelkich wcześniejszych sukcesów antyinflacyjnych poprzez stworzenie stylu inflacyjnego z popytem, ​​który przerodził się w hiperinflację począwszy od 2007. Ta hiperinflacja utrzymywała się w Zimbabwe do momentu, gdy dominowało użycie walut obcych jako środka wymiany.

Jugosławia: od kwietnia 1992 r. Do stycznia 1994 r

Najwyższa miesięczna stopa inflacji: 313 000 000%

Równoważna dzienna stopa inflacji: 64, 6%

Czas wymagany do podwojenia cen: 1, 41 dni

Waluta: dinar

(Źródło: Podręcznik szlaku najważniejszych wydarzeń w historii gospodarki ).

Podczas gdy roczna inflacja w Jugosławii wynosiła aż 76% w latach 1971–1991, stopa ta wydaje się niewielka w porównaniu z przyszłymi. Po rozpadzie Jugosławii na początku 1992 r. I wybuchu walk w Chorwacji i Bośni i Hercegowinie miesięczna inflacja osiągnie 50% - konwencjonalny wskaźnik hiperinflacji - w Serbii i Czarnogórze (tj. Nowej Federalnej Republice Jugosławii).

Początkowy rozpad Jugosławii wywołał hiperinflację, gdy handel międzyregionalny został zlikwidowany, co doprowadziło do spadku produkcji w wielu branżach. Ponadto wielkość biurokracji starej Jugosławii, w tym znacznej siły wojskowej i policyjnej, pozostała nienaruszona w nowej Republice Federalnej, mimo że obecnie obejmuje ona znacznie mniejsze terytorium. W obliczu eskalacji wojny w Chorwacji i Bośni i Hercegowinie rząd zrezygnował z ograniczenia tej rozdętej biurokracji i związanych z nią dużych wydatków.

Między majem 1992 r. A kwietniem 1993 r. ONZ nałożyło embargo na handel międzynarodowy na Republikę Federalną. Zaostrzyło to jedynie problem malejącej produkcji, który był podobny do zdziesiątkowania zdolności przemysłowych, które wywołały hiperinflację na Węgrzech po II wojnie światowej. Wraz ze spadającą produkcją i zmniejszającymi się dochodami podatkowymi rządowy deficyt fiskalny pogorszył się, zwiększając się z 3% PKB w 1990 r. Do 28% w 1993 r. W celu pokrycia tego deficytu rząd zwrócił się do prasy drukarskiej, masowo zwiększając podaż pieniądza.

Do grudnia 1993 r. Mennica Topčider pracowała na pełnych obrotach, wydając około 900 000 banknotów miesięcznie, które były prawie bezwartościowe, zanim dotarły do ​​kieszeni ludzi. Nie można wydrukować wystarczającej ilości gotówki, aby utrzymać szybko spadającą wartość dinara, waluta oficjalnie upadła 6 stycznia 1994 r. Niemiecki znak towarowy został ogłoszony nowym prawnym środkiem płatniczym dla wszystkich transakcji finansowych, w tym płatności podatków.

Dolna linia

Podczas gdy hiperinflacja ma poważne konsekwencje, nie tylko dla stabilności gospodarki narodu, ale także dla jego rządu i większego społeczeństwa obywatelskiego, często jest to symptom kryzysów, które już są obecne. Ta sytuacja pozwala spojrzeć na prawdziwą naturę pieniędzy. Pieniądz nie jest jedynie przedmiotem ekonomicznym służącym jako środek wymiany, magazyn wartości i jednostka rozliczeniowa, ale jest znacznie bardziej symboliczny dla leżących u podstaw rzeczywistości społecznych. Jego stabilność i wartość zależą od stabilności instytucji społecznych i politycznych w kraju.