5 sposobów pomiaru ryzyka funduszy wzajemnych

Istnieje pięć głównych wskaźników ryzyka inwestycyjnego, które mają zastosowanie do analizy portfeli akcji, obligacji i funduszy wspólnego inwestowania. Są to alfa, beta, r-kwadrat, odchylenie standardowe i współczynnik Sharpe'a. Te miary statystyczne są historycznymi predyktorami ryzyka / zmienności inwestycji i wszystkie są głównymi składnikami współczesnej teorii portfela (MPT). MPT jest standardową metodologią finansową i akademicką stosowaną do oceny wyników inwestycji kapitałowych, o stałym dochodzie i funduszach inwestycyjnych poprzez porównanie ich z rynkowymi wskaźnikami odniesienia. Wszystkie te pomiary ryzyka mają na celu pomóc inwestorom w określeniu parametrów ryzyka i zysków z inwestycji. Oto krótkie wyjaśnienie każdego z tych wspólnych wskaźników.

Alfa

Alfa jest miarą wyników inwestycji skorygowaną o ryzyko. Bierze zmienność (ryzyko cenowe) portfela papierów wartościowych lub funduszy i porównuje wyniki skorygowane o ryzyko z indeksem odniesienia. Nadwyżka zwrotu z inwestycji w stosunku do zwrotu z wskaźnika referencyjnego to jego wartość alfa. Mówiąc wprost, wartość alfa często uważa się za reprezentującą wartość, którą zarządzający portfelem dodaje lub odejmuje od zwrotu z portfela funduszy. Wartość alfa równa 1, 0 oznacza, że ​​fundusz osiągnął lepsze wyniki niż indeks odniesienia o 1%. Odpowiednio wartość alfa równa -1, 0 oznaczałaby słabą wydajność 1%. Dla inwestorów, im wyższa alfa, tym lepiej.

Beta

Beta, znana również jako współczynnik beta, jest miarą zmienności lub systematycznego ryzyka papieru wartościowego lub portfela w porównaniu do całego rynku. Beta jest obliczana przy użyciu analizy regresji i reprezentuje tendencję zwrotu inwestycji do reagowania na zmiany na rynku. Z definicji rynek ma współczynnik beta 1, 0. Indywidualne wartości zabezpieczeń i portfela są mierzone zgodnie z tym, jak odbiegają od rynku.

Beta 1, 0 wskazuje, że cena inwestycji będzie zbliżona do rynku. Beta poniżej 1, 0 wskazuje, że inwestycja będzie mniej zmienna niż na rynku. Odpowiednio, beta powyżej 1, 0 wskazuje, że cena inwestycji będzie bardziej zmienna niż rynkowa. Na przykład, jeżeli beta portfela funduszu wynosi 1, 2, teoretycznie jest on o 20% bardziej zmienny niż rynek.

Konserwatywni inwestorzy, którzy chcą zachować kapitał, powinni skoncentrować się na papierach wartościowych i portfelach funduszy o niskich betach, podczas gdy inwestorzy gotowi podjąć większe ryzyko w poszukiwaniu wyższych zwrotów powinni szukać inwestycji o wysokiej wartości beta.

R-kwadrat

R-kwadrat to miara statystyczna reprezentująca procent portfela funduszu lub ruchy papierów wartościowych, którą można wytłumaczyć zmianami indeksu odniesienia. W przypadku papierów wartościowych i funduszy obligacji o stałym dochodzie punktem odniesienia jest amerykańska ustawa skarbowa. Indeks S&P 500 stanowi punkt odniesienia dla akcji i funduszy akcyjnych.

Wartości R-kwadrat mieszczą się w przedziale od 0 do 100. Według Morningstar fundusz wspólnego inwestowania o wartości R-kwadrat pomiędzy 85 a 100 ma rekord wydajności ściśle powiązany z indeksem. Fundusz o ratingu 70 lub niższym zazwyczaj nie działa tak jak indeks.

Inwestorzy funduszy inwestycyjnych powinni unikać aktywnie zarządzanych funduszy o wysokim współczynniku R-kwadrat, które są ogólnie krytykowane przez analityków jako fundusze indeksowe „closet”. W takich przypadkach opłacanie wyższych opłat za profesjonalne zarządzanie nie ma sensu, gdy można uzyskać takie same lub lepsze wyniki z funduszu indeksowego.

Odchylenie standardowe

Odchylenie standardowe mierzy dyspersję danych od jego średniej. Zasadniczo im bardziej rozłożone są dane, tym większa jest różnica od normy. W finansach odchylenie standardowe stosuje się do rocznej stopy zwrotu z inwestycji w celu zmierzenia jej zmienności (ryzyka). Lotny zapas miałby wysokie odchylenie standardowe. W przypadku funduszy wspólnego inwestowania odchylenie standardowe mówi nam, jak bardzo zwrot z funduszu odbiega od oczekiwanych zwrotów w oparciu o jego historyczne wyniki.

Wskaźnik Sharpe'a

Opracowany przez laureata nagrody Nobla, Williama Sharpe'a, wskaźnik Sharpe'a mierzy wyniki skorygowane o ryzyko. Oblicza się go poprzez odjęcie stopy zwrotu wolnej od ryzyka (amerykańskie obligacje skarbowe) od stopy zwrotu z inwestycji i podzielenie wyniku przez standardowe odchylenie zwrotu z inwestycji. Wskaźnik Sharpe'a informuje inwestorów, czy zwrot z inwestycji wynika z mądrych decyzji inwestycyjnych, czy z powodu nadmiernego ryzyka. Pomiar ten jest przydatny, ponieważ chociaż jeden portfel lub papiery wartościowe mogą generować wyższe zwroty niż jego rówieśnicy, jest to dobra inwestycja tylko wtedy, gdy te wyższe zwroty nie wiążą się ze zbyt dużym dodatkowym ryzykiem. Im wyższy wskaźnik Sharpe inwestycji, tym lepsza wydajność skorygowana o ryzyko.

Dolna linia

Wielu inwestorów koncentruje się wyłącznie na zwrotach z inwestycji, nie przejmując się ryzykiem inwestycyjnym. Pięć omawianych miar ryzyka może zapewnić równowagę w równaniu zwrotu z ryzyka. Dobrą wiadomością dla inwestorów jest to, że wskaźniki te są dla nich obliczane i są dostępne na wielu finansowych stronach internetowych: są one również uwzględniane w wielu raportach z badań inwestycyjnych. Mimo że pomiary te są przydatne, przy rozważaniu inwestycji w akcje, obligacje lub fundusze wspólnego inwestowania ryzyko zmienności jest tylko jednym z czynników, które należy wziąć pod uwagę, które mogą wpłynąć na jakość inwestycji.