Koszt nieściągalnego długu
Koszty związane z nieściągalnym długiem ujmuje się, gdy należności nie można już odzyskać, ponieważ klient nie jest w stanie wywiązać się z obowiązku spłaty zaległego długu z powodu bankructwa lub innych problemów finansowych. Firmy, które udzielają kredytów swoim klientom, zgłaszają nieściągalne długi jako rezerwę na wątpliwe rachunki w bilansie, co jest również znane jako rezerwa na straty kredytowe.
Kluczowe dania na wynos
- Koszty związane z nieściągalnym długiem to niefortunny koszt prowadzenia interesów z klientami na kredyt, ponieważ zawsze istnieje ryzyko niewypłacalności związane z udzielaniem kredytu.
- Metoda bezpośredniego odpisu rejestruje dokładną liczbę nieściągalnych rachunków, gdy są one konkretnie zidentyfikowane.
- Aby zachować zgodność z zasadą dopasowania, koszt nieściągalnych należności należy oszacować przy użyciu metody odpisów w tym samym okresie, w którym następuje sprzedaż.
- Istnieją dwa główne sposoby oszacowania odpisu na nieściągalne długi: metoda sprzedaży procentowej i metoda wiekowa należności.
Koszt nieściągalnego długu
Zrozumieć koszt nieściągalnych długów
Koszty z tytułu nieściągalnych długów są ogólnie klasyfikowane jako przychody ze sprzedaży i koszty ogólne i są ujmowane w rachunku zysków i strat. Uznanie nieściągalnych długów prowadzi do kompensującej redukcji należności w bilansie - chociaż firmy zachowują prawo do gromadzenia środków w przypadku zmiany okoliczności.
Metoda bezpośredniego odpisu a metoda ulgi
Istnieją dwie różne metody rozpoznawania kosztów nieściągalnych długów. Przy użyciu metody bezpośredniego odpisu nieściągalne konta są odpisywane bezpośrednio na koszt, gdy stają się nieściągalne. Metodę tę stosuje się w USA do celów podatku dochodowego.
Jednak chociaż metoda bezpośredniego odpisu rejestruje dokładną liczbę nieściągalnych rachunków, nie przestrzega ona zasady dopasowania stosowanej w rachunkowości memoriałowej i ogólnie przyjętych zasadach rachunkowości (GAAP). Zasada dopasowania wymaga, aby wydatki były dopasowane do powiązanych przychodów w tym samym okresie obrachunkowym, w którym występuje transakcja przychodów.
Z tego powodu koszt nieściągalnych długów oblicza się przy użyciu metody odpisów, która zapewnia szacunkową kwotę w dolarach nieściągalnych rachunków w tym samym okresie, w którym dochód jest uzyskiwany.
Rejestrowanie kosztów nieściągalnych przy użyciu metody ulgi
Metoda odpisów jest techniką księgową, która umożliwia firmom uwzględnienie przewidywanych strat w sprawozdaniach finansowych w celu ograniczenia zawyżenia potencjalnych dochodów. Aby uniknąć zawyżenia rachunku, firma oszacuje, ile spodziewanych należności ze sprzedaży w bieżącym okresie będzie zaległe.
Ponieważ od sprzedaży nie upłynął żaden znaczący okres, firma nie wie, które dokładnie należności zostaną zapłacone, a które nie. Tak więc dodatek na wątpliwe konta ustala się na podstawie przewidywanej, szacunkowej liczby.
Firma obciąży rachunek nieściągalnych długów i zasili to konto odpisów. Rezerwa na wątpliwe rachunki jest kontem przeciww aktywnym, który zarabia na wierzytelnościach, co oznacza, że zmniejsza całkowitą wartość należności, gdy oba salda są wykazane w bilansie. Odpis ten może się kumulować w różnych okresach obrachunkowych i może być korygowany w zależności od salda na rachunku.
Metody szacowania kosztów nieściągalnych długów
Istnieją dwie podstawowe metody szacowania kwoty w dolarach wierzytelności, których nie można oczekiwać. Koszt nieściągalnych długów można oszacować za pomocą modelowania statystycznego, takiego jak prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania, w celu ustalenia jego oczekiwanych strat na zaległe i nieściągalne długi. Obliczenia statystyczne mogą wykorzystywać dane historyczne zarówno z działalności gospodarczej, jak i całej branży. Określony odsetek zwykle wzrasta wraz ze wzrostem wieku wierzytelności, aby odzwierciedlić rosnące ryzyko niewykonania zobowiązania i malejącą ściągalność.
Alternatywnie, koszt nieściągalnego długu można oszacować, biorąc procent sprzedaży netto, na podstawie historycznych doświadczeń firmy z nieściągalnym długiem. Firmy regularnie wprowadzają zmiany w odpisie na pokrycie strat kredytowych, tak aby odpowiadały aktualnym odpisom na modelowanie statystyczne.
Metoda starzenia się należności
Metoda starzenia grupuje wszystkie zaległe należności według wieku, a dla każdej grupy stosuje się określone wartości procentowe. Sumą wyników wszystkich grup jest oszacowana nieściągalna kwota. Na przykład firma ma 70 000 USD należnych należności w terminie krótszym niż 30 dni i 30 000 USD należności przekraczających 30 dni. Zgodnie z wcześniejszymi doświadczeniami 1% wierzytelności w wieku poniżej 30 dni nie będzie możliwe do odzyskania, a 4% wierzytelności w wieku co najmniej 30 dni będzie nieściągalne. Dlatego firma zgłosi rezerwę i koszty z tytułu nieściągalnych długów w wysokości 1900 USD ((70 000 USD * 1%) + (30 000 USD * 4%)). Jeżeli w następnym okresie obrachunkowym powstanie szacunkowa kwota odpisu w wysokości 2 500 USD na podstawie zaległych należności, jedynie koszt 600 USD (2 500 USD - 1 900 USD) będzie kosztem nieściągalnych długów w drugim okresie.
Procent metody sprzedaży
Metoda sprzedaży stosuje stały procent do całkowitej kwoty sprzedaży w dolarach w danym okresie. Na przykład, na podstawie wcześniejszych doświadczeń, firma może oczekiwać, że 3% sprzedaży netto nie będzie możliwe do odzyskania. Jeśli łączna sprzedaż netto w tym okresie wynosi 100 000 USD, firma tworzy rezerwę na wątpliwe rachunki w wysokości 3 000 USD, jednocześnie zgłaszając 3 000 USD w kosztach nieściągalnych długów. Jeżeli w następnym okresie obrachunkowym sprzedaż netto wyniesie 80 000 USD, dodatkowe 2400 USD jest wykazywane w odpisie na wątpliwe konta, a 2400 USD jest rejestrowane w drugim okresie jako koszt nieściągalnych długów. Łączne saldo rezerwy na wątpliwe konta po tych dwóch okresach wynosi 5400 USD.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.