Boom konglomeracyjny
Boom konglomeracyjny był okresem szybkiego wzrostu liczby konglomeratów lub dużych korporacji złożonych z wielu firm z wielu i często niezwiązanych ze sobą dziedzin lub branż. Boom w tworzeniu konglomeratów nastąpił w okresie po II wojnie światowej, częściowo dzięki niskim stopom procentowym, które pomogły w finansowaniu wykupów lewarowanych.
Seria ekonomicznych wiatrów tylnych połączyła się, aby stworzyć środowisko wspierające kwitnącą klasę średnią. Boom konglomeracyjny zbiegł się z okresem uważanym obecnie za Złoty Wiek Kapitalizmu.
Kluczowe dania na wynos
- Boom konglomeracyjny odnosi się do okresu w gospodarce amerykańskiej, w latach 60. XX wieku, kiedy to duże korporacje wykupiły kilka firm z wielu lub niepowiązanych ze sobą dziedzin.
- Niskie stopy procentowe i niestabilna giełda były głównymi przyczynami boomu konglomeracyjnego.
- Wysokie stopy procentowe i Reagonomics doprowadziły do końca ery konglomeratów w amerykańskiej gospodarce.
Zrozumienie boomu konglomeracyjnego
Boom konglomeracyjny nastąpił w latach 60. XX wieku dzięki niskim stopom procentowym i rynkowi, który oscylował między zwyżkowym a niedźwiedziem, zapewniając dobre możliwości wykupu dla spółek przejmujących.
Pochodzenie boomu konglomeratowego
Przyczyną boomu konglomeratowego była ustawa Celler-Dekefauver Act z 1950 r., Która zakazała firmom rozwoju poprzez przejęcia ich konkurentów lub dostawców. W związku z tym organizacje zaczęły szukać gdzie indziej wzrostu i przejmowały firmy z niepowiązanych dziedzin.
Firmy te zostały zapakowane jako model firmy jako portfela. Jednak gdy stopy procentowe zaczęły ponownie rosnąć w latach 70. XX wieku, wiele największych konglomeratów zostało zmuszonych do wydzielenia lub sprzedaży wielu firm, które nabyły, zwłaszcza gdy zrobiły to tylko po to, aby uzyskać więcej pożyczek i nie udało im się zwiększyć efektywność firm, które wchłonęły.
Federalna Komisja Handlu zainteresowała się również mocą konglomeratów i zaczęła sprawdzać swoje księgi rachunkowe, prowadząc wiele firm do rozpadu. Towarzyszyła temu popularność przejęć typu „bust-up” po dojściu do władzy Ronalda Reagana. Finansiści kupowali duże konglomeraty i sprzedawali ich części z zyskiem.
Niektóre konglomeraty utrzymały się i udowodniły, że konglomeraty mogą być korzystne, szczególnie jeśli są dobrze zróżnicowane. Na przykład Berkshire Hathaway to konglomeratowa spółka holdingowa, która działa z powodzeniem od lat.
Formy zlepione dzisiaj
Dzisiaj, szczególnie w rozwiniętych gospodarkach, takich jak USA, siłę przetargową konglomeratów korporacyjnych wyprzedzają postępy na rynkach kapitałowych. Na przykład wiele prywatnych firm monolinowych ma dostęp do takiego samego, jeśli nie większego, poziomu kapitału, jak nawet największe konglomeraty z przeszłości.
Jako taka strategia biznesowa lub wzrostowa, konglomerat nie zapewnia takich samych korzyści skali, jak kiedyś. W rzeczywistości ludzie często nazywają rynek prywatny nowym rynkiem publicznym: aby pozyskać znaczny kapitał, firma po prostu nie musi już być przedmiotem publicznego obrotu. Wzrost kapitału podwyższonego ryzyka i kapitału prywatnego odegrał dużą rolę w tej zmianie.
Ponadto wiele firm woli dziś specjalizować się w tym, co wiedzą najlepiej, podczas leasingu, licencjonowania lub współpracy z innymi komplementarnymi przedsiębiorstwami. Wpłynęło to na niegdyś święte, ekonomiczne korzyści skali, które przenikają przez konglomeraty.
Przykład Boomu Konglomeratu
Ling-Temco-Vought (LTV) był konglomeratem, który osiągnął pełnoletność podczas boomu lat 60. XX wieku. Firma z siedzibą w Dallas rozpoczęła życie jako firma z branży elektrycznej w 1947 roku, założona przez przedsiębiorcę Jamesa Linga.
Ling, były marynarka wojenna, miał talent do ryzyka. W 1959 roku kupił Altec Electronics, producenta systemów stereo, a następnie przejął firmę rakietową Temco Aircraft. Do 1960 roku LTV stała się czternastą największą firmą przemysłową w USA. Kolejne przejęcia przez firmę były zróżnicowane i obejmowały firmę farmaceutyczną, firmę produkującą przewody i kable oraz firmę produkującą artykuły sportowe.
Wycena akcji spółki osiągnęła nowy poziom, umożliwiając Lingowi dalsze pozyskiwanie kapitału na kolejne przejęcia. „Teoretycznie możliwe jest, aby całe Stany Zjednoczone stały się jednym wielkim konglomeratem pod przewodnictwem Jamesa L. Linga” - zadeklarował Saturday Evening Post w 1968 roku. Firmy Linga osiągały przychody dzięki sprytnym praktykom księgowym, ale bez zysków.
Ale domek z kart szybko się rozpadł. Departament Sprawiedliwości rozprawił się z LTV po przejęciu spółki produkującej stal. Jego cena akcji spadła z 169 USD w 1967 r. Do 4, 25 USD w 1970 r., Kiedy James Ling został usunięty z firmy, którą założył. LTV przetrwał w takiej czy innej formie przez lata 80., sprzedając swoje aktywa i rebrandując się jako firma hutnicza. Ostatecznie LTV zostało zamknięte w 2000 roku.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.