Jak Wielka Recesja wpłynęła na bezrobocie strukturalne?

Załamanie bańki mieszkaniowej w 2007 i 2008 r. Spowodowało głęboką recesję, która spowodowała, że ​​stopa bezrobocia osiągnęła 10, 0% w październiku 2009 r. - ponad dwukrotnie więcej niż przed kryzysem. We wrześniu 2017 r. Stopa bezrobocia spadła poniżej swoich minimów sprzed kryzysu, co wskazuje, że wzrost bezrobocia był cykliczny, innymi słowy, że był odpowiedzią na cykl koniunkturalny, który odwrócił się wraz z ożywieniem całej gospodarki. Trzeba jednak wysunąć argument, że Wielka Recesja spowodowała wzrost bezrobocia strukturalnego.

W przeciwieństwie do bezrobocia cyklicznego bezrobocie strukturalne nie jest bezpośrednio powiązane z cyklem koniunkturalnym, ale jest chroniczną reakcją na szerokie zmiany gospodarcze. Jeśli ktoś straci pracę jako pośrednik w obrocie nieruchomościami z powodu pogorszenia koniunktury na rynku mieszkaniowym, a następnie znajdzie inną pracę w miarę wzrostu rynku, doświadcza cyklicznego bezrobocia. Jeśli ktoś straci pracę jako operator windy, ponieważ windy zostały zautomatyzowane, doświadcza strukturalnego bezrobocia. (Obie formy kontrastują z bezrobociem frykcyjnym, nieuniknionym wynikiem niedoskonałej informacji na zdrowym rynku pracy).

Zgodnie z jednym tokiem myślenia, Wielka Recesja spowodowała tak głębokie zakłócenia w niektórych obszarach kraju, że lokalne gospodarki skurczyły się na stałe, a lokalny przemysł zgasł lub przeniósł się gdzie indziej. W rezultacie wzrosło bezrobocie strukturalne: ludzie, zwłaszcza osoby o niskich kwalifikacjach, nie byli w stanie znaleźć pracy bez przeniesienia się lub wejścia do nowej branży, co często okazało się zbyt trudne z powodu barier ekonomicznych, edukacyjnych lub innych. Kryzys mieszkaniowy - bezpośrednia przyczyna Wielkiej Recesji - pogorszył sytuację, wiążąc ludzi z domami, których nie mogliby sprzedać bez utraty pieniędzy.

Trudno jest zmierzyć bezrobocie strukturalne, ale dane wskazują, że wzrost bezrobocia po kryzysie nie był wyłącznie cykliczny. Chociaż zasadnicza stopa bezrobocia (wspomniana powyżej, znana również jako U-3) w pełni powróciła do normy, inne środki tego nie osiągnęły. U-1, który mierzy udział siły roboczej pozostającej bez pracy przez 15 tygodni lub dłużej, pozostaje powyżej swojego najniższego poziomu sprzed kryzysu; ta miara chronicznego bezrobocia może stanowić okno na poziom bezrobocia strukturalnego. Podobnie U-6, który obejmuje tych, którzy zrezygnowali z szukania pracy lub niechętnie zdecydowali się na pracę w niepełnym wymiarze godzin, pozostaje powyżej najniższego poziomu sprzed kryzysu.

W dokumencie roboczym MFW z 2011 r. Podjęto próbę zmierzenia wpływu Wielkiej Recesji na bezrobocie strukturalne w USA i stwierdzono, że wzrósł on o około 1, 75 punktu procentowego z poziomu sprzed kryzysu wynoszącego 5%. W dokumencie zasugerowano również, że w wyniku wzrostu bezrobocia strukturalnego presja inflacyjna wynikałaby ze spadku bezrobocia (U-3) do poziomu poniżej około 7%. W 2017 r. Inflacja pozostaje na niskim poziomie, a stopa bezrobocia wynosi poniżej 5%.

Chociaż możliwe jest, że bezrobocie strukturalne jest dziś wyższe niż przed pęknięciem bańki mieszkaniowej, trudno jest przeanalizować przyczyny tego wzrostu. W ciągu dekady od wybuchu kryzysu finansowego automatyzacja przyspieszyła, wypychając ludzi z miejsc pracy w przemyśle. Wzrosła konkurencja ze strony producentów zagranicznych, szczególnie w Chinach. Czynsze w dużych miastach i koszty szkolnictwa wyższego gwałtownie wzrosły, co utrudnia wejście na rynki i gałęzie przemysłu, na których istnieje duże zapotrzebowanie na siłę roboczą. Niektóre z tych zjawisk są związane z kryzysem, częściowo z niego wynikając lub przyczyniając się do obranego przez niego kierunku.

Czy Wielka Recesja spowodowała wzrost bezrobocia strukturalnego? Prawdopodobnie nie ma prostej odpowiedzi.