Najmniej preferowana skala współpracowników
Najmniej preferowana skala współpracowników, opracowana przez amerykańskiego uczonego Freda Fiedlera, określa, czy styl przywództwa jednostki jest zorientowany na związek, czy na zadanie.
Skala najniższego preferowanego współpracownika (LPC) wymaga od osoby oceny osoby, z którą najmniej chciałaby współpracować - najmniej preferowanego współpracownika - przy użyciu od 18 do 25 przymiotników bipolarnych (dodatnich lub ujemnych), z ocenami od 1 do 8. Wynik LPC jest następnie obliczany przez zsumowanie wszystkich ocen. Wysoki wynik LPC wskazuje, że dana osoba jest liderem zorientowanym na relacje, podczas gdy niski wynik LPC sugeruje lidera zorientowanego na zadania.
Jak działa najmniej preferowana skala współpracowników
Typowy zestaw dwubiegunowych przymiotników stosowanych w skali LPC obejmuje przyjemne / nieprzyjemne, przyjazne / nieprzyjazne, wspierające / wrogie i tak dalej. Odpowiedzi są oceniane od 1 dla najmniej korzystnego atrybutu (na przykład nieprzyjemny / nieprzyjazny), do 8 dla najbardziej korzystnego (przyjemny / przyjazny).
Skala LPC zakłada, że ludzie, których styl przywództwa jest zorientowany na relacje, zwykle opisują swoich najmniej preferowanych współpracowników w bardziej pozytywny sposób, podczas gdy ci, których styl jest zorientowany na zadania, oceniają ich bardziej negatywnie.
Kluczowe dania na wynos
- Najmniej preferowana skala współpracowników (LPC) to heurystyka zarządzania, która przypisuje styl przywództwa danej osobie jako zorientowany na zadania lub zorientowany na relacje.
- Skala wykorzystuje subiektywną ocenę postaw jednostki wobec jej najmniej korzystnego współpracownika.
- Widząc, jak reaguje się na ocenę osoby, z którą najmniej wolałaby pracować, można wywnioskować ogólny styl zarządzania.
Stosowanie najmniej preferowanej skali współpracowników
Model przedstawiony przez skalę przedstawia pogląd, że żaden styl przywództwa nie jest idealny ani idealny, ponieważ potrzeby zmieniają się w zależności od okoliczności i kontekstu. Na przykład zespołowi złożonemu z weteranów, którzy są dobrze zorientowani w swoich zadaniach, najlepiej może służyć styl przywództwa zorientowany na relacje. Zespół nie wymaga ciężkiego podejścia, które może mieć mniej doświadczony zespół, który może obejmować surowe wytyczne w celu zapewnienia wykonania zadania.
Podobnie, zespół weteranów może potrzebować przywództwa zorientowanego na zadania, jeśli jest krótki termin na osiągnięcie celów lub jeśli cele obejmują wrażliwe kamienie milowe, które będą trudne do osiągnięcia. Jeśli zespół składa się zarówno z doświadczonych specjalistów, jak i nieprzeszkolonego personelu, potrzeby sytuacyjne celu mogą oznaczać, że style przywództwa mogą ulec zmianie w zależności od momentu lub osób potrzebujących wskazówek.
Korzystność sytuacyjna również odgrywa rolę w przyjętym stylu przywództwa. Relacja członek-lider jest barometrem tego, jak duży wpływ i zaufanie istnieje między zespołem a jego liderem. Jeśli ta więź jest słaba, można powiedzieć, że lider ma słabą pozycję w tym zakresie. Można to zmienić dzięki pozycji lidera w organizacji. Ilość władzy i autorytetu, jaki lider musi kierować zespołem, który dla nich pracuje, można określić jako silną, co oznacza, że mają oni wyraźną kontrolę nad wypełnianiem swoich mandatów. Jeśli ta moc jest słaba, mają mniejszą kontrolę nad zespołem, aby zapewnić podjęcie działań.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.