Zagubiona dekada: wnioski z japońskiego kryzysu nieruchomościowego

Gospodarki wolnego rynku podlegają cyklom. Cykle gospodarcze składają się z wahających się okresów ekspansji gospodarczej i kurczenia się mierzonych produktem krajowym brutto (PKB). Długość cykli ekonomicznych (okresy ekspansji vs. skurcz) mogą się znacznie różnić. Tradycyjną miarą recesji gospodarczej są dwa lub więcej kolejnych kwartałów spadku produktu krajowego brutto. Istnieją także kryzysy gospodarcze, które są przedłużonymi okresami kurczenia się gospodarki, takimi jak Wielki Kryzys w latach 30. XX wieku.

W latach 1991-2001 Japonia przeżywała okres stagnacji gospodarczej i deflacji cen, zwaną „utraconą dekadą Japonii”. Podczas gdy japońska gospodarka odrosła w tym okresie, zrobiła to w tempie znacznie wolniejszym niż inne kraje uprzemysłowione. W tym okresie japońska gospodarka cierpiała zarówno z powodu kryzysu kredytowego, jak i pułapki płynności. W tym artykule zdefiniujemy i omówimy znaczenie tych terminów oraz wykorzystamy przykłady „Lost Decade Japan”.

Utracona dekada Japonii
Japońska gospodarka zazdrościła światu w latach osiemdziesiątych - rosła w średnim tempie rocznym (mierzonym PKB) w wysokości 3, 89% w latach osiemdziesiątych, w porównaniu do 3, 07% w Stanach Zjednoczonych (według Biura Analiz Ekonomicznych). Ale gospodarka Japonii wpadła w kłopoty w latach 90. W latach 1991-2003 japońska gospodarka, mierzona PKB, rosła tylko 1, 14% rocznie, znacznie poniżej poziomu innych krajów uprzemysłowionych („Przyczyny utraconej dekady Japonii” Charlesa Yuji Horioki. Japonia i światowa gospodarka, czerwiec 2006) . W następnych sekcjach przyjrzymy się przyczynom powolnego wzrostu Japonii, ale warto tutaj wspomnieć, że powolny wzrost rozpoczął się w 1989 r. Od pęknięcia kilku bąbelków.

Japońskie bańki akcji i bańki na rynku nieruchomości pękają od jesieni 1989 r. Wartości akcji spadły o 60% od końca 1989 r. Do sierpnia 1992 r., Podczas gdy wartości gruntów spadły w latach 90., aż do 2001 r. Aż o 70%. Kryzysy gospodarcze: pozwól im się spalić lub wytłoczyć je?

Błędy stopy procentowej Banku Japonii
Powszechnie uznaje się, że Bank Japonii (BoJ), japoński bank centralny, popełnił szereg błędów, które mogły zwiększyć i przedłużyć negatywne skutki pęknięcia baniek akcji i nieruchomości. Na przykład polityka pieniężna była zatrzymana; zaniepokojony inflacją i cenami aktywów, Bank Japonii zahamował podaż pieniądza pod koniec lat 80. XX wieku, co mogło przyczynić się do pęknięcia bańki akcyjnej. Następnie, gdy spadły wartości akcji, BoJ nadal podnosił stopy procentowe, ponieważ nadal zajmował się wartościami nieruchomości, które wciąż zyskiwały na wartości. Wyższe stopy procentowe przyczyniły się do końca wzrostu cen gruntów, ale także pomogły całej gospodarce popaść w spiralę spadkową. W 1991 r., Gdy spadły ceny akcji i gruntów, Bank Japonii gwałtownie odwrócił kurs i zaczął obniżać stopy procentowe, zgodnie z „Japońską straconą dekadą: Lekcje dla Stanów Zjednoczonych w 2008 r.” Johna Makina (AEI Online, marzec 2008 r.) . Ale było już za późno, już zastawiono pułapkę płynności i zapaść kredytowa.

Pułapka płynności
Pułapka płynności to scenariusz gospodarczy, w którym gospodarstwa domowe i inwestorzy siedzą na gotówce; na rachunkach krótkoterminowych lub dosłownie jako gotówka w kasie.

Mogą to zrobić z kilku powodów: nie mają pewności, że mogą zainwestować wyższą stopę zwrotu z inwestycji, uważają, że deflacja jest na horyzoncie (gotówka wzrośnie w stosunku do środków trwałych) lub deflacja już istnieje. Wszystkie trzy powody są wysoce skorelowane i w takich okolicznościach przekonania gospodarstw domowych i inwestorów stają się rzeczywistością. W pułapce płynności niskie stopy procentowe ze względu na politykę pieniężną stają się nieskuteczne. Ludzie i inwestorzy po prostu nie wydają ani nie inwestują. Wierzą, że jutro towary i usługi będą tańsze, więc czekają na konsumpcję i wierzą, że mogą uzyskać lepszy zwrot po prostu siedząc na swoich pieniądzach niż inwestując je. Stopa dyskontowa Banku Japonii wynosiła 0, 5% przez większość lat 90., ale nie stymulowała japońskiej gospodarki, a deflacja utrzymywała się. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Co oznacza deflacja dla inwestorów? )

Wyjście z pułapki płynności
Aby wyjść z pułapki płynności, gospodarstwa domowe i firmy muszą być gotowe wydawać i inwestować. Jednym ze sposobów, aby to zrobić, jest polityka fiskalna. Rządy mogą przekazywać pieniądze bezpośrednio konsumentom poprzez obniżki stawek podatkowych, ulgi podatkowe i wydatki publiczne. Japonia próbowała wyjść z szeregu środków polityki fiskalnej, aby wyjść z pułapki płynności, ale ogólnie uważa się, że środki te nie zostały dobrze wykonane - pieniądze zmarnowano na nieefektywne projekty robót publicznych i przekazano upadającym przedsiębiorstwom. Większość ekonomistów zgadza się, że aby polityka bodźców fiskalnych była skuteczna, pieniądze muszą być efektywnie alokowane. Innymi słowy, pozwól rynkowi zdecydować, gdzie wydawać i inwestować, umieszczając pieniądze bezpośrednio w rękach konsumentów. (W celu zapoznania się z treścią zapoznaj się z Co to jest polityka fiskalna? )

Innym sposobem na wyjście z pułapki płynności jest „nadmuchanie” gospodarki poprzez zwiększenie rzeczywistej podaży pieniądza w przeciwieństwie do ukierunkowywania nominalnych stóp procentowych. Bank centralny może wprowadzać pieniądze do gospodarki bez względu na ustaloną docelową stopę procentową (taką jak stopa funduszy zasilanych w USA) poprzez zakup obligacji skarbowych w operacjach otwartego rynku. Dzieje się tak, gdy bank centralny kupuje obligację, w którym to przypadku skutecznie wymienia ją na gotówkę, co zwiększa podaż pieniądza. Nazywa się to monetyzacją długu. (Należy zauważyć, że operacje otwartego rynku są również wykorzystywane do osiągnięcia i utrzymania docelowych stóp procentowych, ale kiedy bank centralny monetyzuje dług, robi to bez względu na docelową stopę procentową.) (Aby dowiedzieć się więcej, przeczytaj Jak to zrobić banki centralne wprowadzają pieniądze do gospodarki? )

W 2001 r. Bank Japonii zaczął kierować podaż pieniądza zamiast stóp procentowych, co pomogło ograniczyć deflację i stymulować wzrost gospodarczy. Jednak gdy bank centralny wstrzykuje pieniądze do systemu finansowego, banki mają więcej pieniędzy pod ręką, ale muszą także być skłonne pożyczyć te pieniądze. To prowadzi nas do kolejnego problemu, przed którym stanęła Japonia: kryzysu kredytowego.

Kryzys kredytowy
Kryzys kredytowy to scenariusz gospodarczy, w którym banki zaostrzyły wymogi kredytowe i w większości nie udzielają pożyczek. Nie mogą udzielać pożyczek z kilku powodów, w tym: 1) z potrzeby utrzymywania rezerw w celu naprawy swoich bilansów po stratach, co zdarzyło się japońskim bankom, które dużo zainwestowały w nieruchomości, oraz 2) może wystąpić ogólne wycofanie w podejmowaniu ryzyka, co miało miejsce w Stanach Zjednoczonych w 2007 i 2008 r., ponieważ instytucje finansowe, które początkowo poniosły straty związane z pożyczkami hipotecznymi typu subprime, wycofały się we wszystkich rodzajach pożyczek, zmniejszyły swoje salda bilansowe i ogólnie dążyły do ​​obniżenia poziomu ryzyka we wszystkich obszary. (Czytaj dalej o krachu hipotecznym w naszej specjalnej funkcji Subprime Mortgages).
Obliczone podejmowanie ryzyka i udzielanie pożyczek jest życiową cechą gospodarki wolnorynkowej. Po uruchomieniu kapitału powstają miejsca pracy, wzrost wydatków, odkrycie wydajności (wzrost wydajności) i wzrost gospodarczy. Z drugiej strony, kiedy banki niechętnie udzielają pożyczek, gospodarka ma trudności z rozwojem. W taki sam sposób, w jaki pułapka płynności prowadzi do deflacji, zapaść kredytowa sprzyja również deflacji, ponieważ banki nie są skłonne do udzielania pożyczek, a zatem konsumenci i przedsiębiorstwa nie są w stanie wydać pieniędzy, powodując spadek cen.

Rozwiązania kryzysu kredytowego
Jak wspomniano, Japonia również ucierpiała z powodu kryzysu kredytowego w latach 90., a japońskie banki nie chciały ponosić strat. Chociaż bankom udostępniono środki publiczne na restrukturyzację ich bilansów, nie udało się tego z powodu strachu przed piętnem związanym z ujawnianiem długo ukrytych strat i obawą przed utratą kontroli nad zagranicznymi inwestorami („Utrata japońskiej dekady: lekcje dla” Stany Zjednoczone w 2008 r. ”, John Makin, AEI Online, marzec 2008 r.) Aby wyjść z kryzysu kredytowego, należy rozpoznać straty bankowe, system bankowy musi być przejrzysty, a banki muszą zyskać zaufanie do swoich zdolności do oceny i zarządzania ryzyko.

Wniosek
Oczywiście deflacja powoduje wiele problemów. Gdy ceny aktywów spadają, gospodarstwa domowe i inwestorzy gromadzą gotówkę, ponieważ jutro będzie ona warta więcej niż dziś. Stwarza to pułapkę płynności. Gdy ceny aktywów spadają, spada wartość pożyczek zabezpieczających, co z kolei prowadzi do strat bankowych. Kiedy banki ponoszą straty, przestają udzielać pożyczek, tworząc kryzys kredytowy. Przez większość czasu uważamy inflację za bardzo zły problem gospodarczy, którym może być, ale ponowne nadmuchanie gospodarki może być dokładnie tym, czego potrzeba, aby uniknąć przedłużających się okresów powolnego wzrostu, takich jak w Japonii w latach dziewięćdziesiątych. (Aby dowiedzieć się więcej o inflacji, zobacz Inflacja: Co to jest inflacja? )

Problem polega na tym, że ponowne napompowanie gospodarki nie jest łatwe, zwłaszcza gdy banki nie chcą pożyczać. Wielki amerykański ekonomista Milton Friedman zasugerował, że sposobem na uniknięcie pułapki płynności jest obejście pośredników finansowych i przekazanie pieniędzy osobom prywatnym do wydania. Nazywa się to „pieniędzmi z helikoptera”, ponieważ zgodnie z teorią bank centralny może dosłownie upuścić pieniądze z helikoptera. Sugeruje to również, że niezależnie od kraju, w którym mieszkasz, życie polega na byciu we właściwym miejscu we właściwym czasie!