Zaawansowane wewnętrzne oparte na ocenie (AIRB)
Zaawansowane podejście do pomiaru ryzyka kredytowego oparte na ratingu wewnętrznym (AIRB), które wymaga, aby wszystkie składniki ryzyka były obliczane wewnętrznie w instytucji finansowej. Zaawansowana wewnętrzna ocena ratingowa (AIRB) może pomóc instytucji w zmniejszeniu wymogów kapitałowych i ryzyka kredytowego.
Oprócz podstawowych szacunków opartych na ratingach wewnętrznych (IRB), metoda AIRB pozwala bankom samodzielnie oszacować więcej składników ryzyka, takich jak strata z tytułu niewykonania zobowiązania (LGD) i ekspozycja z tytułu niewykonania zobowiązania (EAD). Organy nadzoru zwykle je szacują.
Podział zaawansowanej wewnętrznej oceny ratingowej (AIRB)
Wdrożenie metody AIRB to jeden krok w procesie stania się instytucją zgodną z Bazyleą II. Instytucja może jednak wdrożyć metodę AIRB tylko wtedy, gdy jest zgodna z niektórymi standardami nadzoru określonymi w porozumieniu Bazylea II.
Bazylea II to zbiór międzynarodowych przepisów bankowych wydanych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego w lipcu 2006 r., Które rozszerzają te określone w Bazylei I. Przepisy te zapewniły jednolite zasady i wytyczne w celu wyrównania międzynarodowego obszaru bankowego. Bazylea II rozszerzyła zasady dotyczące minimalnych wymogów kapitałowych ustanowionych na mocy Bazylei I, zapewniła ramy dla przeglądu regulacyjnego i ustanowiła wymogi dotyczące ujawniania informacji w celu oceny adekwatności kapitałowej. Bazylea II obejmuje również ryzyko kredytowe aktywów instytucjonalnych.
Zaawansowany system oparty na ocenie wewnętrznej (AIRB) i modele empiryczne
Podejście AIRB pozwala bankom same oszacować wiele wewnętrznych elementów ryzyka. Chociaż modele empiryczne między instytucjami są różne, jednym z przykładów jest model Jarrowa-Turnbulla. Pierwotnie opracowany i opublikowany przez Roberta A. Jarrowa (Kamakura Corporation i Cornell University), wraz ze Stuartem Turnbullem (University of Houston), model Jarrow-Turnbull jest modelem kredytowym „o zmniejszonej formie”. Modele kredytowe o zredukowanej formie koncentrują się na opisywaniu bankructwa jako procesu statystycznego, w przeciwieństwie do mikroekonomicznego modelu struktury kapitałowej firmy. (Ten drugi proces stanowi podstawę wspólnych „strukturalnych modeli kredytowych”.) Model Jarrowa – Turnbulla wykorzystuje ramy losowych stóp procentowych. Instytucje finansowe często pracują zarówno z strukturalnymi modelami kredytowymi, jak i modelami Jarrow-Turnbull, przy określaniu ryzyka niewykonania zobowiązania.
Zaawansowane systemy oparte na wewnętrznych ratingach pomagają również bankom w określeniu straty z tytułu niewykonania zobowiązania (LGD) i ekspozycji z tytułu niewykonania zobowiązania (EAD). Strata z tytułu niewykonania zobowiązania to kwota do stracenia w przypadku niewykonania zobowiązania przez kredytobiorcę; podczas gdy ekspozycja w momencie niewykonania zobowiązania (EAD) to całkowita wartość, na jaką bank jest narażony w momencie wspomnianego niewykonania zobowiązania.
Zaawansowany system oparty na wewnętrznych ratingach (AIRB) i wymogi kapitałowe
Wymogi kapitałowe ustalone przez agencje regulacyjne, takie jak Bank Rozrachunków Międzynarodowych, Federalna Korporacja Ubezpieczeń Depozytów i Zarząd Rezerwy Federalnej, określają kwotę płynności potrzebną do utrzymania określonego poziomu aktywów w wielu instytucjach finansowych. Zapewniają również, że banki i instytucje depozytowe dysponują wystarczającym kapitałem zarówno na straty operacyjne, jak i wypłaty honorowe. AIRB może pomóc instytucjom finansowym ustalić te poziomy.