Przykłady ekspansywnej polityki pieniężnej

Istnieje kilka działań, które bank centralny może podjąć, a mianowicie ekspansywna polityka pieniężna. Polityka pieniężna to działania podejmowane w celu wpłynięcia na gospodarkę kraju. Ruchy ekspansyjne obejmują:

• Zmniejszenie stopy dyskontowej
• Nabycie rządowych papierów wartościowych
• Zmniejszenie wskaźnika rezerwy

Wszystkie te opcje mają ten sam cel - zwiększenie podaży waluty lub podaży pieniądza w kraju.

Stymulowanie polityki pieniężnej

Często bank centralny stosuje politykę w celu stymulowania gospodarki podczas recesji lub w oczekiwaniu na recesję. Zwiększenie podaży pieniądza powoduje obniżenie stóp procentowych i kosztów finansowania zewnętrznego w celu zwiększenia konsumpcji i inwestycji.

Kiedy stopy procentowe są już wysokie, bank centralny koncentruje się na obniżeniu stopy dyskontowej. Gdy stopa ta spada, korporacje i konsumenci mogą pożyczać taniej. Obniżająca się stopa procentowa powoduje, że obligacje rządowe i konta oszczędnościowe stają się mniej atrakcyjne, zachęcając inwestorów i oszczędzających do ryzykownych aktywów.

Gdy stopy procentowe są już niskie, bank centralny ma mniej miejsca na obniżenie stóp dyskontowych. W takim przypadku banki centralne kupują rządowe papiery wartościowe. Jest to znane jako łagodzenie ilościowe (QE). QE stymuluje gospodarkę poprzez zmniejszenie liczby rządowych papierów wartościowych w obiegu. Wzrost pieniądza w związku ze spadkiem papierów wartościowych powoduje większy popyt na istniejące papiery wartościowe, obniżając stopy procentowe i zachęcając do podejmowania ryzyka.

Wskaźnik rezerwy jest narzędziem wykorzystywanym przez banki centralne do zwiększania aktywności kredytowej. Podczas recesji banki rzadziej pożyczają pieniądze, a konsumenci rzadziej zaciągają pożyczki z powodu niepewności gospodarczej. Bank centralny dąży do zachęcania banków do zwiększenia akcji kredytowej poprzez obniżenie stopy rezerwy, która jest zasadniczo kwotą kapitału, którą bank komercyjny musi zatrzymać przy udzielaniu pożyczek.

Przykłady realizacji polityki pieniężnej

Najbardziej powszechnie uznana pomyślna realizacja polityki pieniężnej w Stanach Zjednoczonych miała miejsce w 1982 r. Podczas antyinflacyjnej recesji spowodowanej przez Rezerwę Federalną pod kierunkiem Paula Volckera.

Gospodarka Stanów Zjednoczonych pod koniec lat 70. przeżywała rosnącą inflację i rosnące bezrobocie. Zjawisko to, zwane stagflacją, było wcześniej uważane za niemożliwe w Keynesowskiej teorii ekonomicznej i obecnie nieistniejącej Krzywej Phillipsa. W 1978 r. Volcker martwił się, że Rezerwa Federalna utrzymuje zbyt niskie stopy procentowe i podwyższa je do 9%. Mimo to inflacja utrzymywała się.

Volcker utrzymał kurs i nadal walczył z presją inflacyjną, podnosząc stopy procentowe. Do czerwca 1981 r. Stopa funduszy federalnych wzrosła do 20%, a stawka podstawowa wzrosła do 21, 5%. Inflacja, która osiągnęła najwyższy poziom 13, 5% w tym samym roku, spadła aż do 3, 2% w połowie 1983 r.

Rosnące stopy były szokiem dla struktury kapitału w gospodarce. Wiele firm musiało renegocjować swoje długi i obniżyć koszty. Banki zaciągnęły pożyczki, a całkowite wydatki i pożyczki drastycznie spadły. Podczas tej reorganizacji poziom bezrobocia w USA wzrósł do ponad 10% po raz pierwszy od czasu Wielkiego Kryzysu. Wydaje się jednak, że cel polityki pieniężnej polegający na obniżeniu inflacji został osiągnięty.

Nowszy przykład ekspansywnej polityki pieniężnej zaobserwowano w Stanach Zjednoczonych pod koniec 2000 roku podczas Wielkiej Recesji. Gdy ceny mieszkań zaczęły spadać, a gospodarka zwolniła, Rezerwa Federalna zaczęła obniżać stopę dyskontową z 5, 25% w czerwcu 2007 r. Aż do 0% do końca 2008 r. Ponieważ gospodarka jest nadal słaba, rozpoczęły zakupy rządowe papiery wartościowe od stycznia 2009 r. do sierpnia 2014 r. o łącznej wartości 3, 7 bln USD.