Arbitraż o stałym dochodzie
Arbitraż o stałym dochodzie to strategia inwestycyjna, która próbuje czerpać zyski z różnic cenowych różnych obligacji lub innych papierów wartościowych o stopie procentowej. Stosując strategię arbitrażu o stałym dochodzie, inwestor zakłada przeciwne pozycje na rynku, aby skorzystać z niewielkich rozbieżności cenowych, ograniczając ryzyko stopy procentowej. Arbitraż o stałym dochodzie jest strategią neutralną dla rynku, co oznacza, że ma on na celu zysk niezależnie od tego, czy ogólny rynek obligacji będzie w przyszłości wykazywał tendencję wzrostową, czy niższą.
Kluczowe dania na wynos
- Arbitraż o stałym dochodzie ma na celu czerpanie korzyści z przejściowych różnic cen, które mogą wystąpić w obligacjach i innych papierach wartościowych o oprocentowaniu.
- Rynek instrumentów o stałym dochodzie jest tak zróżnicowany, że wiele podobnych papierów wartościowych może wykazywać nieoczekiwane różnice cen, ale nie ma gwarancji, że takie różnice znikną.
- Tego rodzaju arbitraż może być ryzykowny, chyba że kwestie są bardzo podobne.
- Możliwości czystego arbitrażu są bardzo rzadkie.
Zrozumienie arbitrażu o stałym dochodzie
Arbitraż o stałym dochodzie wykorzystywany jest przede wszystkim przez fundusze hedgingowe i banki inwestycyjne. Fundusze te obserwują szereg instrumentów o stałym dochodzie, w tym papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS), obligacje rządowe, obligacje korporacyjne, obligacje komunalne, a nawet bardziej złożone instrumenty, takie jak swapy ryzyka kredytowego (CDS). Kiedy pojawiają się oznaki błędnej wyceny w tych samych lub podobnych kwestiach, fundusze arbitrażowe o stałym dochodzie zajmują długie i krótkie pozycje z zyskiem, gdy ceny są korygowane na rynku.
Strategia obejmuje zajęcie krótkiego stanowiska w kwestii, która wydaje się być zawyżona, oraz długiej pozycji w sprawie zabezpieczeń, które są zaniżone. Oczekuje się, że różnica między tymi cenami powinna się zamknąć, a nawet jeśli oba poruszają się w górę lub w dół, powinny się względnie zbliżyć.
Dwa główne wyzwania w tej strategii obejmują, po pierwsze, potrzebę zapewnienia wystarczającej płynności tych papierów wartościowych, a po drugie, że papiery wartościowe o stałym dochodzie wybrane do arbitrażu mają wystarczająco podobny charakter. Bez tych dwóch warunków handlowcom będzie trudno czerpać zyski z terminowego zawężenia różnicy cen.
Arbitraż o stałym dochodzie i arbitraż swap-spread
Niektóre strategie określane w swobodnej komunikacji jako arbitraż o stałym dochodzie mogą w rzeczywistości nie pasować do definicji handlu opartego wyłącznie na arbitrażu - takiego, który ma na celu wykorzystanie handlu prawie bez ryzyka opartego na zwykłych różnicach matematycznych. W większości takie czyste możliwości arbitrażu są niezwykle rzadkie. Bardziej powszechna forma arbitrażu o stałym dochodzie, tzw., Koncentruje się na tymczasowych niedopasowaniach cenowych, które występują naturalnie w każdym systemie rynkowym.
Typowym przykładem strategii arbitrażowej o stałym dochodzie, która nie pasuje do formy czystego arbitrażu, jest arbitraż swapowy. W tej transakcji inwestor zajmuje pozycje w zamianie stóp procentowych, obligacji skarbowych i stopie repo, aby zyskać na różnicy między marżą swap - spreadem między stałą stopą swap a stopą kuponową obligacji skarbowej - oraz zmienny spread, który jest różnicą między Londyńską Stawką Interbankową (LIBOR) a stopą repo. Jeśli obie stawki są zbieżne lub nawet odwracają się od swoich historycznych trendów, arbiter przyjmuje straty, które są powiększane przez dźwignię zastosowaną do stworzenia handlu.
Arbitraż o stałym dochodzie i długoterminowe zarządzanie kapitałem
Jeszcze prostsze transakcje arbitrażowe o stałym dochodzie niosą ze sobą ryzyko. W zależności od rodzaju zabezpieczenia o stałym dochodzie prawdopodobieństwo błędu cen rynkowych zależy w dużej mierze od modelu zastosowanego do oceny instrumentów. Modele, szczególnie te dotyczące obligacji emitowanych przez firmy i rozwijające się gospodarki, mogą być błędne i były w przeszłości. Wielu inwestorów wciąż przypomina implozję długoterminowego zarządzania kapitałem (LTCM), który był wiodącym funduszem w praktyce arbitrażu o stałym dochodzie. To powiązanie z LTCM wyjaśnia reputację strategii polegającą na zbieraniu niklu przed walcem: zwroty są niewielkie, a ryzyko może być miażdżące.
Arbitraż o stałym dochodzie i inwestorzy instytucjonalni
Ponieważ zwroty powstałe z likwidacji tych luk cenowych są niewielkie, arbitraż o stałym dochodzie jest strategią dla dobrze skapitalizowanych inwestorów instytucjonalnych. Kwoty dźwigni zaangażowane, aby uczynić transakcje znaczącymi, nie są dostępne dla inwestorów indywidualnych. Fundusze, które stosują arbitraż o stałym dochodzie, ogólnie przedstawiają go jako strategię zachowania kapitału. Oprócz kwoty kapitału potrzebnej do przeprowadzenia arbitrażu o stałym dochodzie istnieje jeszcze jedna przeszkoda dla każdego, kto próbuje tego typu inwestycji. Ponieważ więcej kapitału przeznacza się na wyszukiwanie i czerpanie korzyści z arbitrażu o stałym dochodzie, możliwości stają się trudniejsze do znalezienia, mają mniejszy rozmiar i krótszy czas trwania. Jednak rynek rzadko utrzymuje optymalny poziom czegokolwiek przez długi czas, więc arbitraż o stałym dochodzie waha się między okresami, w których jest niedostatecznie wykorzystywany i wysoce opłacalny, aby być nadużywany i ledwie rentowny.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.