Co to jest złoty standard?

Standard złota to system monetarny, w którym waluta danego kraju lub pieniądz papierowy ma wartość bezpośrednio związaną ze złotem. W przypadku standardu złota kraje zgodziły się na zamianę papierowych pieniędzy na stałą ilość złota. Kraj, który stosuje standard złota, ustala stałą cenę złota oraz kupuje i sprzedaje złoto po tej cenie. Ta stała cena służy do ustalenia wartości waluty. Na przykład, jeśli USA ustalą cenę złota na 500 USD za uncję, wartość dolara wynosiłaby 1 / 500th uncji złota.

Złoty standard nie jest obecnie używany przez żaden rząd. Wielka Brytania przestała używać standardu złota w 1931 r., A USA poszły w jego ślady w 1933 r. I porzuciła resztki systemu w 1971 r. Standard złota został całkowicie zastąpiony pieniędzmi fiducjarskimi, terminem opisującym walutę używaną z powodu rządowego zamówienia lub fiat, że waluta musi zostać zaakceptowana jako środek płatniczy. Na przykład w USA dolar to pieniądz pieniężny, a w Nigerii jest to naira.

Atrakcyjność standardu złota polega na tym, że zatrzymuje on kontrolę nad wydawaniem pieniędzy z rąk niedoskonałych ludzi. Ponieważ fizyczna ilość złota stanowi ograniczenie tej emisji, społeczeństwo może przestrzegać prostej zasady, aby uniknąć zła spowodowanego inflacją. Celem polityki pieniężnej jest nie tylko zapobieganie inflacji, ale także deflacja oraz pomoc w promowaniu stabilnego otoczenia pieniężnego, w którym można osiągnąć pełne zatrudnienie. Krótka historia amerykańskiego standardu złota wystarczy, aby wykazać, że przyjęcie takiej prostej reguły pozwala uniknąć inflacji, ale ścisłe przestrzeganie tej zasady może spowodować niestabilność gospodarczą, jeśli nie niepokoje polityczne.

Gdzie kupić 10 milionów dolarów monety

System Gold Standard kontra system Fiat

Jak sama nazwa wskazuje, termin standard złota odnosi się do systemu monetarnego, w którym wartość waluty oparta jest na złocie. Z kolei system fiducjarny to system monetarny, w którym wartość waluty nie jest oparta na żadnym fizycznym towarze, lecz może dynamicznie zmieniać się w stosunku do innych walut na rynkach walutowych. Termin „fiat” pochodzi od łacińskiego „fieri”, co oznacza dowolny akt lub dekret. Zgodnie z tą etymologią wartość walut fiskalnych ostatecznie opiera się na fakcie, że są one określone jako prawny środek płatniczy w drodze dekretu rządowego.

W dziesięcioleciach poprzedzających pierwszą wojnę światową handel międzynarodowy prowadzony był w oparciu o tak zwany klasyczny standard złota. W tym systemie handel między narodami był rozliczany za pomocą fizycznego złota. Narody z nadwyżkami handlowymi gromadziły złoto jako zapłatę za wywóz. I odwrotnie, narody z deficytem handlowym odnotowały spadek rezerw złota, ponieważ złoto wypłynęło z tych narodów jako zapłata za import.

Złoty standard: historia

„Mamy złoto, ponieważ nie możemy ufać rządom” - powiedział w 1933 r. Prezydent Herbert Hoover w swoim oświadczeniu dla Franklina D. Roosevelta. To oświadczenie przewidywało jedno z najbardziej drakońskich wydarzeń w historii finansów USA: Emergency Banking Act, która zmusiła wszystkich Amerykanów do zamiany złotych monet, kruszców i certyfikatów na dolary amerykańskie. Chociaż ustawodawstwo skutecznie powstrzymało odpływ złota podczas Wielkiego Kryzysu, nie zmieniło przekonania o robakach złota, ludziach, którzy na zawsze wierzą w stabilność złota jako źródła bogactwa.

Złoto ma historię podobną do żadnej innej klasy aktywów, ponieważ ma wyjątkowy wpływ na własną podaż i popyt. Błędy ze złota wciąż trzymają się przeszłości, gdy złoto było królem, ale przeszłość złota obejmuje również upadek, który należy zrozumieć, aby właściwie ocenić jego przyszłość.

Złoty standardowy romans trwający 5000 lat

Przez 5000 lat połączenie połysku, plastyczności, gęstości i niedoboru złota urzeka ludzkość jak żaden inny metal. Według książki Petera Bernsteina The Power of Gold: The History of Obsession złoto jest tak gęste, że jedną tonę można zapakować w stopę sześcienną.

Na początku tej obsesji złoto służyło wyłącznie do uwielbienia, czego dowodem była podróż do jednego ze starożytnych świętych miejsc na świecie. Obecnie najpopularniejszym zastosowaniem złota jest produkcja biżuterii.

Około 700 lat pne złoto zostało po raz pierwszy przetworzone w monety, co zwiększyło jego użyteczność jako jednostki monetarnej. Wcześniej złoto musiało być ważone i sprawdzane pod kątem czystości podczas rozliczania transakcji.

Złote monety nie były idealnym rozwiązaniem, ponieważ powszechną praktyką w nadchodzących stuleciach było przycinanie tych lekko nieregularnych monet, aby zgromadzić wystarczającą ilość złota, którą można stopić w złoto. W 1696 r. Wielka Recoinage w Anglii wprowadziła technologię, która zautomatyzowała produkcję monet i położyła kres obcinaniu.

Ponieważ nie zawsze można było polegać na dodatkowych zasobach z ziemi, podaż złota zwiększała się tylko poprzez deflację, handel, grabież lub poniżanie.

Odkrycie Ameryki w XV wieku przyniosło pierwszą wielką gorączkę złota. Hiszpańskie grabieże skarbów z Nowego Świata podniosły europejską podaż złota pięć razy w XVI wieku. Kolejne gorączki złota w obu Amerykach, Australii i Południowej Afryce miały miejsce w XIX wieku.

Wprowadzenie papierowych pieniędzy w Europie miało miejsce w XVI wieku przy użyciu instrumentów dłużnych emitowanych przez podmioty prywatne. Podczas gdy złote monety i złoto nadal dominowały w systemie monetarnym Europy, dopiero w XVIII wieku zaczęły dominować pieniądz papierowy. Walka między pieniądzem papierowym a złotem doprowadziłaby ostatecznie do wprowadzenia standardu złota.

The Rise of the Gold Standard

Standard złota to system monetarny, w którym pieniądz papierowy można swobodnie zamieniać na określoną ilość złota. Innymi słowy, w takim systemie monetarnym złoto wspiera wartość pieniądza. W latach 1696–1812 rozpoczęto opracowywanie i formalizację standardu złota, ponieważ wprowadzenie pieniądza papierowego stwarzało pewne problemy.

Konstytucja Stanów Zjednoczonych w 1789 r. Dała Kongresowi wyłączne prawo do monetyzacji pieniędzy i uprawnienia do regulowania ich wartości. Utworzenie zjednoczonej waluty krajowej umożliwiło standaryzację systemu monetarnego, który do tej pory składał się z obiegowej monety zagranicznej, głównie srebra.

Ponieważ srebro było bardziej obfite w stosunku do złota, w 1792 r. Przyjęto standard bimetaliczny. Podczas gdy oficjalnie przyjęty stosunek parytetu srebra do złota wynoszący 15: 1 dokładnie odzwierciedlał stosunek rynkowy w tym czasie, po 1793 r. Wartość srebra stale spadała, wypychanie złota z obiegu, zgodnie z prawem Greshama.

Problem ten nie zostanie rozwiązany przed ustawą o monetach z 1834 r. I nie bez silnej wrogości politycznej. Entuzjaści twardych pieniędzy opowiadali się za stosunkiem, który przywróciłby do obiegu złote monety, niekoniecznie wypychając srebro, ale wypychając papierowe banknoty o małych nominałach, emitowane przez znienawidzony wówczas bank Stanów Zjednoczonych. Ustalono stosunek 16: 1, który rażąco zawyżał wartość złota, i odwrócił sytuację, stawiając USA na de facto standard złota.

Do 1821 r. Anglia stała się pierwszym krajem, który oficjalnie przyjął standard złota. Gwałtowny wzrost światowego handlu i produkcji w ciągu stulecia przyniósł duże odkrycia złota, które pomogły utrzymać standard złota w nienaruszonym stanie przez następne stulecie. Ponieważ wszystkie nierówności handlowe między narodami zostały rozwiązane za pomocą złota, rządy silnie zachęcały do ​​gromadzenia złota na trudniejsze czasy. Te zapasy nadal istnieją do dziś.

Międzynarodowy standard złota pojawił się w 1871 roku po jego przyjęciu przez Niemcy. Do 1900 r. Większość rozwiniętych krajów była powiązana ze standardem złota. Jak na ironię, Stany Zjednoczone były jednym z ostatnich krajów, które dołączyły. W rzeczywistości silne srebrne lobby sprawiło, że złoto nie było jedynym standardem monetarnym w USA przez cały XIX wiek.

Od 1871 do 1914 roku złoty standard był u szczytu. W tym okresie na świecie istniały niemal idealne warunki polityczne. Rządy współpracowały bardzo dobrze, aby system działał, ale wszystko to zmieniło się na zawsze wraz z wybuchem Wielkiej Wojny w 1914 r.

Fall of the Gold Standard

Wraz z I wojną światową zmieniły się sojusze polityczne, wzrosło zadłużenie międzynarodowe i pogorszyły się finanse państwa. Podczas gdy złoty standard nie został zawieszony, był w stanie zawieszenia podczas wojny, co dowodzi, że nie jest w stanie przetrwać zarówno dobrych, jak i złych czasów. Spowodowało to brak zaufania do standardu złota, który tylko pogorszył trudności gospodarcze. Coraz bardziej oczywiste stało się, że świat potrzebuje czegoś bardziej elastycznego, aby opierać swoją globalną gospodarkę.

Jednocześnie pragnienie powrotu do idyllicznych lat standardu złota pozostało silne wśród narodów. Ponieważ podaż złota nadal pozostawała w tyle za wzrostem światowej gospodarki, funt brytyjski i dolar amerykański stały się światowymi walutami rezerwowymi. Mniejsze kraje zaczęły posiadać więcej tych walut zamiast złota. Rezultatem była zaakcentowana konsolidacja złota w rękach kilku dużych narodów.

Krach na giełdzie w 1929 r. Był tylko jedną z powojennych trudności na świecie. Funt i frank francuski były okropnie niewspółosiowe z innymi walutami; długi wojenne i repatriacje nadal dławiły Niemcy; ceny towarów załamały się; i banki były nadmiernie rozbudowane. Wiele krajów próbowało chronić swoje zasoby złota, podnosząc stopy procentowe, aby zachęcić inwestorów do utrzymania depozytów w stanie nienaruszonym, a nie do zamiany ich na złoto. Te wyższe stopy procentowe tylko pogorszyły sytuację światowej gospodarki. W 1931 r. Standard złota w Anglii został zawieszony, pozostawiając tylko Stany Zjednoczone i Francję z dużymi rezerwami złota.

Następnie w 1934 r. Rząd USA dokonał ponownej wyceny złota z 20, 67 USD / uncja do 35, 00 USD / uncja, zwiększając ilość papierowych pieniędzy potrzebnych na zakup jednej uncji, aby poprawić gospodarkę. Gdy inne narody mogły zamienić swoje istniejące zasoby złota na więcej dolarów, natychmiast nastąpiła dramatyczna dewaluacja dolara. Ta wyższa cena złota zwiększyła konwersję złota na dolary amerykańskie, skutecznie umożliwiając USA zaostrzenie rynku złota. Produkcja złota gwałtownie wzrosła, tak że do 1939 roku na świecie było dość, aby zastąpić całą globalną walutę w obiegu.

Gdy II wojna światowa dobiegała końca, wiodące mocarstwa zachodnie spotkały się w celu opracowania umowy z Bretton Woods, która będzie stanowić ramy dla światowych rynków walutowych do 1971 r. W systemie Bretton Woods wszystkie waluty krajowe były wyceniane w stosunku do Dolar amerykański, który stał się dominującą walutą rezerwową. Dolar z kolei był wymienialny na złoto według stałej stawki 35 USD za uncję. Globalny system finansowy nadal działał według standardu złota, choć w sposób bardziej pośredni.

Porozumienie doprowadziło z czasem do interesujących relacji między złotem a dolarem amerykańskim. W dłuższej perspektywie malejący dolar zazwyczaj oznacza wzrost cen złota. W krótkim okresie nie zawsze jest to prawdą, a związek może być w najlepszym razie niepewny, jak pokazuje poniższy roczny wykres dzienny. Na poniższym rysunku zwróć uwagę na wskaźnik korelacji, który przechodzi od silnej korelacji ujemnej do korelacji dodatniej iz powrotem. Korelacja jest jednak nadal tendencyjna w kierunku odwrotnym (ujemna w badaniu korelacji), więc wraz ze wzrostem dolara złoto zwykle spada.

Pod koniec II wojny światowej Stany Zjednoczone posiadały 75% światowego złota monetarnego, a dolar był jedyną walutą zabezpieczoną bezpośrednio złotem. Jednak w miarę jak świat odbudowywał się po II wojnie światowej, USA odnotowały stały spadek rezerw złota, gdy pieniądze napływały do ​​rozdartych wojną narodów i własnego wysokiego popytu na import. Wysoko inflacyjne środowisko w późnych latach sześćdziesiątych odsysało ostatnią odrobinę powietrza ze złotego standardu.

W 1968 r. Gold Pool, która obejmowała USA i kilka narodów europejskich, przestała sprzedawać złoto na rynku londyńskim, umożliwiając mu swobodne ustalanie ceny złota. W latach 1968–1971 tylko banki centralne mogły handlować z USA po cenie 35 USD za uncję. Udostępniając pulę rezerw złota, można utrzymywać cenę rynkową złota zgodnie z oficjalnym kursem parytetu. To zmniejszyło presję na kraje członkowskie, by doceniały swoje waluty, aby utrzymywały strategie wzrostu napędzane przez eksport.

Jednak rosnąca konkurencyjność obcych narodów w połączeniu z monetyzacją długu na pokrycie kosztów programów społecznych i wojny w Wietnamie wkrótce zaczęły mieć wpływ na bilans płatniczy Ameryki. Z nadwyżką przechodzącą w deficyt w 1959 r. I rosnącymi obawami, że zagraniczne narody zaczną wykupywać swoje aktywa denominowane w dolarach za złoto, senator John F. Kennedy wydał oświadczenie na późnych etapach kampanii prezydenckiej, że jeśli zostanie wybrany, nie będzie próba dewaluacji dolara.

Złota pula upadła w 1968 r., Ponieważ kraje członkowskie niechętnie w pełni współpracowały w utrzymaniu ceny rynkowej po amerykańskiej cenie złota. W następnych latach zarówno Belgia, jak i Holandia wypłacały złoto za złoto, przy czym Niemcy i Francja wyrażały podobne zamiary. W sierpniu 1971 r. Wielka Brytania zażądała zapłaty w złocie, zmuszając rękę Nixona i oficjalnie zamykając złote okno. W 1976 r. Był oficjalny; dolar nie byłby już definiowany przez złoto, co oznaczałoby koniec jakiegokolwiek pozory standardu złota.

W sierpniu 1971 r. Nixon zerwał bezpośrednią zamianę dolarów amerykańskich na złoto. Dzięki tej decyzji międzynarodowy rynek walutowy, który stał się coraz bardziej zależny od dolara od czasu wejścia w życie umowy z Bretton Woods, utracił formalne powiązanie ze złotem. Dolar amerykański, a przez to globalny system finansowy, który skutecznie utrzymywał, wkroczył w erę pieniądza fiducjarnego.

Dolna linia

Chociaż złoto fascynowało ludzkość od 5000 lat, nie zawsze było ono podstawą systemu monetarnego. Prawdziwy międzynarodowy standard złota istniał przez mniej niż 50 lat - od 1871 do 1914 roku - w czasach światowego pokoju i dobrobytu, który zbiegł się z dramatycznym wzrostem podaży złota. Złoty standard był objawem, a nie przyczyną pokoju i dobrobytu.

Chociaż gorsza forma standardu złota trwała do 1971 r., Jego śmierć rozpoczęła się przed wiekami wraz z wprowadzeniem pieniądza papierowego - bardziej elastycznego instrumentu dla naszego złożonego świata finansowego. Dzisiaj cena złota zależy od popytu na metal i chociaż nie jest już używany jako standard, nadal pełni ważną funkcję. Złoto jest ważnym aktywem finansowym dla krajów i banków centralnych. Jest również wykorzystywany przez banki jako sposób zabezpieczenia przed pożyczkami udzielonymi rządowi oraz jako wskaźnik kondycji ekonomicznej.

W systemie wolnorynkowym złoto należy postrzegać jako walutę taką jak euro, jen lub dolar amerykański. Złoto od dawna utrzymuje stosunki z dolarem amerykańskim, aw dłuższej perspektywie złoto będzie generalnie mieć odwrotny związek. Przy niestabilności na rynku często mówi się o tworzeniu kolejnego złotego standardu, ale nie jest to bezbłędny system. Uznanie złota za walutę i obrót nim jako takim może zmniejszyć ryzyko w porównaniu z walutą papierową i gospodarką, ale należy mieć świadomość, że złoto jest przyszłościowe. Jeśli ktoś zaczeka, aż nadejdzie katastrofa, może nie dać przewagi, jeśli osiągnął już cenę odzwierciedlającą załamanie gospodarki.