Krótka historia nierówności dochodów w Stanach Zjednoczonych

Nic dziwnego, że nierówność dochodów była głównym tematem wyścigu prezydenckiego w USA, przynajmniej dla Demokratów. Pod koniec 2013 r. „The Economist” opublikował artykuł, w którym twierdził, że spośród wszystkich wysoko rozwiniętych krajów na świecie Stany Zjednoczone mają najwyższy poziom nierówności dochodów po opodatkowaniu i transferach, ze współczynnikiem Giniego wynoszącym 0, 42.

Ponieważ szereg problemów społecznych jest skorelowanych z wysokim poziomem nierówności dochodów, bardzo ważne jest, aby dowiedzieć się, jak zmniejszyć nierówność dochodów w Ameryce. Na szczęście historia dostarcza nam przydatnego przewodnika po politykach, które można wdrożyć właśnie w tym celu. Krótka historia nierówności dochodów w USA od początku XX wieku do dnia dzisiejszego pokazuje, że na poziom nierówności dochodów w kraju duży wpływ mają polityki rządu dotyczące podatków i pracy.

Początek XX wieku

W 1915 roku, czterdzieści lat po tym, jak Stany Zjednoczone wyprzedziły Wielką Brytanię jako największą gospodarkę świata, statystyk o nazwisku Willford I. King wyraził zaniepokojenie faktem, że około 15% dochodu Ameryki przeznaczono na najbogatszy w kraju 1%. Nowsze badania Thomasa Piketty i Emmanuela Saeza szacują, że w 1913 r. Około 18% dochodu trafiło do 1%.

Być może nie dziwi zatem fakt, że obecny podatek dochodowy w Ameryce został wprowadzony po raz pierwszy w 1913 r. Podlegając silnemu poparciu partii rolniczych i populistycznych, podatek dochodowy wprowadzono pod pozorem sprawiedliwości, sprawiedliwości i sprawiedliwości. Pewien demokrata z Oklahomy, William H. Murray, stwierdził: „Celem tego podatku jest nic innego jak nałożenie hołdu na tę nadwyżkę bogactwa, która wymaga dodatkowych wydatków, a czyniąc to, jest to nic innego, jak wyrównywanie osób zręcznych sprawiedliwość."

Chociaż w ustawie o podatku dochodowym uwzględniono zwolnienie z podatku dochodowego w wysokości 3000 USD, zapewniające, że opodatkowani będą tylko najbogatsi, nowy podatek dochodowy niewiele zrobił, aby wyrównać szanse między bogatymi i biednymi. Nigdy nie było zamiaru wykorzystywania go do redystrybucji bogactwa; zamiast tego wykorzystano go, aby zrekompensować utracone przychody wynikające ze zmniejszenia nadmiernie wysokich taryf, których głównymi beneficjentami byli bogaci. Tak więc podatek dochodowy był bardziej sprawiedliwy w tym sensie, że bogaci nie mogli już otrzymywać darmowego lunchu, ale musieli zacząć wnosić swój sprawiedliwy udział w dochodach rządowych.

Nowy podatek dochodowy niewiele zrobił, aby ograniczyć dochody, o czym świadczy niska górna krańcowa stawka podatkowa w wysokości 7% od dochodów przekraczających 500 000 USD, które w 2013 r. Wyniosły 11 595 657 USD. Nierówność dochodów rosła do 1916 r., W tym samym roku, w którym górna krańcowa stawka podatkowa została podniesiona do 15%. Najwyższa stawka została następnie zmieniona w 1917 i 1918 r., Osiągając najwyższy poziom 73% dochodów przekraczających 1 000 000 USD.

Co ciekawe, po osiągnięciu szczytu w 1916 r. Najwyższy 1% udział w dochodach zaczął spadać, osiągając minimum 15% całkowitego dochodu w 1923 r. Po 1923 r. Nierówność dochodów zaczęła ponownie rosnąć, osiągając nowy szczyt w 1928 r. przed katastrofą, która zapoczątkowałaby Wielki Kryzys - przy czym najbogatszy 1% miał 19, 6% wszystkich dochodów. Nic dziwnego, że wzrost nierówności w dochodach ściśle odzwierciedla obniżenie najwyższych krańcowych stawek podatkowych począwszy od 1921 r., Przy czym najwyższa stawka spadła do 25% dochodu powyżej 100 000 USD w 1925 r.

Chociaż związek między krańcowymi stawkami podatkowymi a nierównością dochodów jest interesujący, warto również wspomnieć, że na początku XX wieku całkowite członkostwo w związkach zawodowych w USA stanowiło około 10% siły roboczej. Podczas gdy liczba ta rosła w czasie pierwszej wojny światowej, osiągając prawie 20% do końca wojny, ruchy antyzwiązkowe w latach dwudziestych wyeliminowały większość tych zdobyczy członkowskich. (Aby przeczytać więcej, zobacz: Czy związki zawodowe są skuteczne?)

Od wielkiego kryzysu do wielkiego ucisku

Podczas gdy Wielki Kryzys przyczynił się do zmniejszenia nierówności dochodowych, zdziesiątkował także całkowity dochód, co doprowadziło do masowego bezrobocia i trudności. To pozostawiło robotników bez większych strat, prowadząc do zorganizowanej presji na reformy polityczne. Ponadto postępowe interesy biznesowe, które uważały część kryzysu gospodarczego i niemożność odzyskania, były przynajmniej częściowo spowodowane mniej niż optymalnym zagregowanym popytem w wyniku niskich płac i dochodów. Te czynniki łącznie stworzyłyby żyzny klimat dla progresywnych reform wprowadzonych przez Nowy Ład.

Dzięki New Deal zapewniającemu pracownikom większą siłę przetargową, członkostwo w związkach osiągnęłoby ponad 33% do 1945 r., Pozostając powyżej 24% do wczesnych lat siedemdziesiątych. W tym czasie mediana rekompensaty wzrosła, a wydajność pracy w przybliżeniu podwoiła się, zwiększając całkowity dobrobyt, jednocześnie zapewniając równomierny podział.

Ponadto podczas Wielkiego Kryzysu krańcowe stawki podatkowe były wielokrotnie podwyższane, a do 1944 r. Najwyższa krańcowa stawka podatkowa wynosiła 94% od wszystkich dochodów przekraczających 200 000 USD, co w 2013 r. Wynosiło 2 609 023 USD. Tak wysoka stawka stanowi ograniczenie dochodów, ponieważ zniechęca osoby prywatne do negocjowania dodatkowego dochodu powyżej stawki, według której obowiązywałby podatek, a firmy do oferowania takich dochodów. Najwyższa krańcowa stawka podatku pozostanie wysoka przez prawie cztery dekady, spadając do zaledwie 70% w 1965 r., A następnie do 50% w 1982 r.

Co znamienne, podczas Wielkiego Kryzysu nierówność dochodów spadła ze szczytu w 1929 r. I była względnie stabilna, z najbogatszym 1% udziałem około 15% całkowitego dochodu między 1930 a 1941 r. W latach 1942–1952 najwyższy 1% udział w dochodach miał spadła poniżej 10% całkowitego dochodu, stabilizując się na poziomie około 8% przez prawie trzy dekady. Ten okres kompresji dochodów trafnie nazwano Wielką Kompresją.

Od wielkiej dywergencji do wielkiej recesji

Wspólny dobrobyt dziesięcioleci po II wojnie światowej dobiegnie końca w latach 70., dekadzie charakteryzującej się powolnym wzrostem, wysokim bezrobociem i wysoką inflacją. Ta fatalna sytuacja gospodarcza stała się impulsem do opracowania nowych polityk, które obiecały pobudzić większy wzrost gospodarczy.

Niestety oznaczało to powrót wzrostu, ale głównymi beneficjentami byliby ci, którzy znaleźli się na szczycie drabiny dochodów. Związki zawodowe zostały zaatakowane w miejscu pracy, sądach i polityce publicznej, obniżono najwyższe krańcowe stawki podatkowe, próbując skierować więcej pieniędzy na prywatne inwestycje, a nie w ręce rządu, i wprowadzono deregulację instytucji korporacyjnych i finansowych.

W 1978 r. Członkostwo w związkach zawodowych wyniosło 23, 8% i spadło do 11, 3% w 2011 r. Podczas gdy trzy dekady po II wojnie światowej były erą wspólnego dobrobytu, malejąca siła związków zawodowych spotkała się z sytuacją, w której wydajność pracy podwoiła się od 1973 r., ale mediana wynagrodzeń wzrosła tylko o 4%.

Najwyższa krańcowa stawka podatku spadła z 70% do 50% w 1982 r., A następnie do 38, 5% w 1987 r., Aw ciągu ostatnich 30 lat nieparzystych oscylowała między 28% a 39, 6%, czyli tam, gdzie obecnie się znajduje. (Aby przeczytać więcej, zobacz: Jak działa system krańcowej stawki podatkowej? ).

Spadek członkostwa w związkach i obniżenie krańcowych stawek podatkowych z grubsza zbiega się ze wzrostem nierówności dochodowych, który nazwano Wielką Rozbieżnością. W 1976 r. Najbogatszy 1% posiadał nieco poniżej 8% całkowitego dochodu, ale od tego czasu wzrósł, osiągając szczyt nieco ponad 18% - około 23, 5% po uwzględnieniu zysków kapitałowych - w 2007 r., W przeddzień nadejścia Wielkiego Recesja. Liczby te są niesamowicie zbliżone do tych osiągniętych w 1928 r., Które doprowadziły do ​​katastrofy, która zapoczątkowała Wielki Kryzys.

Dolna linia

Historia może być pomocnym przewodnikiem po teraźniejszości. Krótka historia nierówności dochodowych w USA nie jest wcale nie do przyjęcia, że ​​obecna sytuacja gospodarcza jest nieunikniona, ale dowodzi, że polityka rządu może przechylić równowagę rekompensat ekonomicznych dla bogatych lub biednych. Ponieważ ostatnie trzydzieści pięć lat było nieproporcjonalnie korzystne dla bogatych, a fakt, że większa nierówność dochodów była skorelowana z wyższym poziomem przestępczości, stresu, chorób psychicznych i niektórych innych problemów społecznych, nadszedł czas, aby wyrównać szanse jeszcze raz.