Wady opieki zdrowotnej jednego płatnika

Dla niektórych jest to najlepszy pomysł, ponieważ wsparcie cen dla rolnictwa: rząd przyjmuje wybory zdrowotne obywateli, pokrywając wszelkie koszty i minimalizując zgadywanie. Dla innych jest to naruszenie indywidualnej ludzkiej autonomii, przeniesienie prywatnych decyzji dotyczących zdrowia do biurokracji finansowanej przez podatników.

Opieka zdrowotna dla jednego płatnika

Eufemizm „rządzonego przez rząd”, „jednego płatnika” oznacza, że ​​zamiast każdej osoby na rynku płacącej za własną opiekę zdrowotną, jest tylko jeden płatnik. Monopsonia. W niektórych częściach świata taki system jest tak długo zakorzeniony, że trudno jest wyobrazić sobie inny sposób. W innych, w szczególności w Stanach Zjednoczonych, wciąż jest wiele dyskusji na ten temat. Łatwo jest mówić o podstawowym „prawie do opieki zdrowotnej”, ale problem komplikuje się, gdy uświadomimy sobie, że uprawnienie danej osoby do określonego czasu i zasobów oznacza nałożenie na kogoś obowiązku zapewnienia tego samego.

Stary pomysł

Poparcie dla systemu jednego płatnika w USA nie jest niczym nowym. Jesienią 1945 r., Tuż po zakończeniu II wojny światowej, niedawno zainaugurowany prezydent Harry Truman przemówił do Kongresu z prośbą o krajowy system opieki zdrowotnej. Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne sprzeciwiło się temu pomysłowi i ostatecznie zniknęło.

Kolejne kroki były kontynuowane przez dziesięciolecia. Medicare i Medicaid zostały założone w 1965 r., Stając się de facto systemem jednego płatnika dla niektórych grup ludności - odpowiednio seniorów, małych dzieci i biednych.

Przywrócone w ostatnich czasach

W dzisiejszych czasach najsilniejszy nacisk na nacjonalizację opieki zdrowotnej w największej gospodarce świata nastąpił w 1993 roku. Gdy administracja męża miała kilka miesięcy, wówczas pierwsza dama Hillary Clinton stała na czele ustawy o bezpieczeństwie zdrowotnym. Tak zwany powszechnie „Hillarycare”, ustawa wymagała od wszystkich obywateli zapisania się na zatwierdzony przez rząd plan zdrowotny i zabroniła im opuszczania tego planu.

Hillarycare wezwał również do powołania Narodowej Rady Zdrowia, siedmioosobowego panelu, którego obowiązki obejmowałyby określenie, co stanowi „przedmiot lub usługę, które nie są medycznie konieczne ani właściwe” [Rozdział 1141 (a) (1)]. Rachunek był marzeniem biurokratów, ponieważ ustalał kryteria dla wszystkiego, od nowego podatku od bibułek papierosowych [sekcja 7113 (a)], po limity płatności za niektóre narkotyki. Kiedy wybitni członkowie własnej partii Prezydenta zaczęli kwestionować wykonalność projektu, poparcie nadal słabło. Ustawa oficjalnie zmarła na kilka tygodni przed wyborami do Kongresu w 1994 r., Co było postrzegane jako coś w rodzaju referendum w sprawie Hillarycare.

Jednym z faktów często wykorzystywanych do obrony koncepcji planu jednego płatnika jest to, że USA wydają więcej na produkt krajowy brutto (PKB) na opiekę zdrowotną niż inne narody.

Meksyk i Turcja wydają mniej niż jedną trzecią tyle na opiekę zdrowotną w stosunku do PKB, co Stany Zjednoczone. Wśród krajów, które nie należą do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, liczby mogą spaść jeszcze niżej. Na przykład Gwinea Równikowa wydaje mniej niż jedną czwartą swojego PKB na opiekę zdrowotną, tak jak w Stanach Zjednoczonych. Ale 13, 4% oszczędności Gwinei Równikowej w stosunku do Stanów Zjednoczonych na opiekę zdrowotną daje krajowi 27 lat krótszej średniej długości życia i 12-krotności wskaźnika śmiertelności niemowląt w USA.

Ale prawdopodobnie najbardziej pouczające jest porównywanie wydatków na opiekę zdrowotną w USA z wydatkami w krajowej „grupie rówieśniczej” - innych rozwiniętych krajach. Na przykład w Kanadzie średnia długość życia wynosi 81 lat, podczas gdy w USA 79 lat. A śmiertelność niemowląt w Kanadzie na 1000 urodzeń żywych wynosi pięć, w porównaniu z sześcioma w USA. Mimo to Kanada wydaje na opiekę zdrowotną 2 233 USD mniej na mieszkańca niż USA

Czy socjalizacja jest naprawdę lepsza?

Zapytaj obywateli Kanady lub Wielkiej Brytanii, dwóch narodów słynących z powszechnego systemu opieki zdrowotnej. Wielu Kanadyjczyków uwielbia mówić o „darmowym” systemie opieki zdrowotnej, zapominając, że jeśli nie ma bezpłatnego lunchu, bezpłatna kolonoskopia również nie może. Ani pensje dla doktorów, ani pompy krążeniowo-oddechowe nie są tanie, a pieniądze na nie muszą pochodzić skądś.

Wydatki na opiekę zdrowotną w Kanadzie wynoszą zaledwie 6000 USD rocznie na mieszkańca, w porównaniu z najwyżej notowanymi w USA z 8 233 USD. W Kanadzie prawie wszystkie z 6000 $ są finansowane z podatków. Mniej niż połowa tej kwoty pochodzi z podatków dochodowych, a większość kosztów jest obciążona podatkami korporacyjnymi i podatkami od sprzedaży.

Wzrost wydatków na opiekę zdrowotną na osobę w Kanadzie utrzymywał tempo w porównaniu z wydatkami w USA, wydatki w pierwszym wzrosły prawie trzykrotnie od połowy lat 70., z 39, 7 miliarda do 137, 3 miliarda dolarów. Rząd Kanady nie tylko przyznaje, że wielu jego obywateli musi długo czekać na opiekę, ale ostatnio wydał dodatkowy miliard dolarów na zbadanie tej kwestii. Tymczasem obserwowanie mijających miesięcy jest nieuniknionym elementem kanadyjskiej opieki zdrowotnej. Jeśli chcesz nowego biodra lub kolana, przygotuj się do życia ze starym przez co najmniej pół roku.

Czasy oczekiwania są również faktem w mediach socjalnych w Wielkiej Brytanii. Brytyjska Narodowa Służba Zdrowia twierdzi, że nie powinieneś czekać dłużej niż 4, 5 miesiąca na zatwierdzoną usługę, ale ostatnie raporty mówią, że pacjenci mogą czekać aż osiem miesięcy na operację zaćmy.

Czasy oczekiwania w Kanadzie również rosną i wzrosły o 95% od 1993 r., Zgodnie z jednym środkiem. Co najmniej jeden kanadyjski lekarz zwrócił uwagę na absurdalność psów, którzy mogą zobaczyć specjalistów szybciej niż ludzie. W Stanach Zjednoczonych takie czasy oczekiwania nawet nie stanowią problemu.

Dolna linia

Nie tak dawno temu służba zdrowia nie była niczym innym, jak rynkiem mebli lub elektroniki: płaciłeś za to, co robiłeś, zwykle z własnej kieszeni. Następnie rosnące koszty doprowadziły do ​​pojęcia jednego płatnika. Gdy strona inna niż pacjent lub usługodawca zaczyna podejmować decyzje dotyczące opieki zdrowotnej, łatwo stracić z oczu, których interesy powinny być najważniejsze w transakcji opieki zdrowotnej. Rządy i prywatni ubezpieczyciele często mają sprzeczne plany dotyczące leczenia, ale chory nigdy tego nie robi. On lub ona ma tylko jeden cel: powrót do zdrowia.