Makroekonomia
Makroekonomia to gałąź ekonomii, która bada, jak zachowuje się ogólna gospodarka - systemy rynkowe działające na dużą skalę. Makroekonomia bada zjawiska dotyczące całej gospodarki, takie jak inflacja, poziomy cen, tempo wzrostu gospodarczego, dochód narodowy, produkt krajowy brutto (PKB) i zmiany bezrobocia.
Oto niektóre z kluczowych pytań makroekonomicznych: Co powoduje bezrobocie? Co powoduje inflację? Co tworzy lub stymuluje wzrost gospodarczy? Makroekonomia próbuje zmierzyć wydajność gospodarki, zrozumieć, jakie siły ją napędzają, i przewidzieć, w jaki sposób wydajność może się poprawić.
Makroekonomia zajmuje się wydajnością, strukturą i zachowaniem całej gospodarki, w przeciwieństwie do mikroekonomii, która bardziej koncentruje się na wyborach dokonywanych przez poszczególnych aktorów w gospodarce ((takich jak ludzie, gospodarstwa domowe, przemysł itp.).
1:45Makroekonomia
Zrozumienie makroekonomii
Studia ekonomiczne mają dwie strony: makroekonomiczną i mikroekonomiczną. Jak sugeruje to termin, makroekonomia analizuje ogólny, ogólny scenariusz gospodarki. Mówiąc prościej, skupia się na sposobie funkcjonowania gospodarki jako całości, a następnie analizuje, w jaki sposób różne sektory gospodarki odnoszą się do siebie nawzajem, aby zrozumieć, jak funkcjonuje agregat. Obejmuje to spojrzenie na zmienne, takie jak bezrobocie, PKB i inflacja. Makroekonomiści opracowują modele wyjaśniające związki między tymi czynnikami. Takie modele makroekonomiczne i tworzone przez nich prognozy są wykorzystywane przez podmioty rządowe do pomocy w budowie i ocenie polityki gospodarczej, monetarnej i fiskalnej; przez firmy w celu ustalenia strategii na rynkach krajowych i globalnych; oraz przez inwestorów do przewidywania i planowania zmian w różnych klasach aktywów.
Biorąc pod uwagę ogromną skalę budżetów rządowych i wpływ polityki gospodarczej na konsumentów i przedsiębiorstwa, makroekonomia wyraźnie dotyczy istotnych kwestii. Właściwie zastosowane teorie ekonomiczne mogą dostarczyć pouczających informacji na temat funkcjonowania gospodarek i długoterminowych konsekwencji określonych polityk i decyzji. Teoria makroekonomiczna może również pomóc poszczególnym przedsiębiorstwom i inwestorom w podejmowaniu lepszych decyzji poprzez bardziej dogłębne zrozumienie tego, co motywuje inne podmioty i jak najlepiej zmaksymalizować użyteczność i ograniczone zasoby.
Granice makroekonomii
Ważne jest również zrozumienie ograniczeń teorii ekonomicznej. Teorie są często tworzone w próżni i nie zawierają pewnych rzeczywistych szczegółów, takich jak podatki, regulacje i koszty transakcji. Świat rzeczywisty jest również zdecydowanie skomplikowany, a ich preferencje społeczne i sumienie nie poddają się analizie matematycznej.
Nawet przy ograniczeniach teorii ekonomicznej ważne jest i warto śledzić główne wskaźniki makroekonomiczne, takie jak PKB, inflacja i bezrobocie. Na wyniki spółek i zwiększenie ich zapasów w znacznym stopniu wpływają warunki ekonomiczne, w których działają firmy, a badanie statystyk makroekonomicznych może pomóc inwestorowi w podejmowaniu lepszych decyzji i dostrzeganiu punktów zwrotnych.
Podobnie nieocenione może być zrozumienie, które teorie są korzystne i wpływają na konkretną administrację rządową. Podstawowe zasady ekonomiczne rządu wiele mówią o tym, jak ten rząd podejdzie do podatków, regulacji, wydatków rządowych i podobnych polityk. Dzięki lepszemu zrozumieniu ekonomii i konsekwencji decyzji ekonomicznych inwestorzy mogą przynajmniej rzucić okiem na prawdopodobną przyszłość i odpowiednio postępować zgodnie z nimi.
kluczowe dania na wynos
- Makroekonomia jest gałęzią ekonomii, która zajmuje się strukturą, wydajnością, zachowaniem i podejmowaniem decyzji w całej gospodarce lub jako całości.
- Dwa główne obszary badań makroekonomicznych to długoterminowy wzrost gospodarczy i krótsze cykle koniunkturalne.
- Makroekonomia we współczesnej formie jest często definiowana jako rozpoczynająca się od Johna Maynarda Keynesa i jego teorii na temat zachowań rynkowych i polityk rządowych w latach trzydziestych; od tego czasu rozwinęło się kilka szkół myślenia.
- W przeciwieństwie do makroekonomii, mikroekonomia bardziej koncentruje się na wpływach i wyborach dokonywanych przez poszczególne podmioty w gospodarce (ludzie, firmy, branże itp.).
Obszary badań makroekonomicznych
Makroekonomia jest dość szeroką dziedziną, ale dwa konkretne obszary badań są reprezentatywne dla tej dyscypliny. Pierwszym obszarem są czynniki determinujące długoterminowy wzrost gospodarczy lub wzrost dochodu narodowego. Drugi dotyczy przyczyn i konsekwencji krótkoterminowych wahań dochodu narodowego i zatrudnienia, zwanych również cyklem koniunkturalnym.
Rozwój ekonomiczny
Wzrost gospodarczy odnosi się do wzrostu łącznej produkcji w gospodarce. Makroekonomiści starają się zrozumieć czynniki, które promują lub opóźniają wzrost gospodarczy, aby wspierać polityki gospodarcze wspierające rozwój, postęp i podnoszenie poziomu życia.
Klasyczne dzieło Adama Smitha z XVIII wieku, „Badanie natury i przyczyn bogactwa narodów”, opowiadające się za wolnym handlem, polityką gospodarczą leseferyzmu i rozszerzeniem podziału pracy , było prawdopodobnie pierwszym i na pewno jednym z najważniejszych wydarzeń działa w tym zakresie badań. W XX wieku makroekonomiści zaczęli badać wzrost za pomocą bardziej formalnych modeli matematycznych. Wzrost jest powszechnie modelowany jako funkcja kapitału fizycznego, kapitału ludzkiego, siły roboczej i technologii.
Cykle biznesowe
Nakładające się na długoterminowe trendy wzrostu makroekonomicznego poziomy i stopy zmian głównych zmiennych makroekonomicznych, takich jak zatrudnienie i produkcja krajowa, podlegają sporadycznym wahaniom w górę lub w dół, ekspansji i recesji, w zjawisku znanym jako cykl koniunkturalny. Kryzys finansowy z 2008 r. Jest wyraźnym niedawnym przykładem, a Wielki Kryzys lat 30. XX wieku był w rzeczywistości impulsem do rozwoju najnowocześniejszej teorii makroekonomicznej.
Historia makroekonomii
Chociaż termin „makroekonomia” nie jest aż tak stary (wracając do Ragnara Frischa w 1933 r.), Wiele kluczowych pojęć w makroekonomii było przedmiotem badań o wiele dłużej. Tematy takie jak bezrobocie, ceny, wzrost i handel dotyczyły ekonomistów niemal od samego początku tej dyscypliny, choć ich badania stały się znacznie bardziej ukierunkowane i wyspecjalizowane w latach 90. i 2000. elementy wcześniejszych prac, takich jak Adam Smith i John Stuart Mill, wyraźnie poruszały kwestie, które teraz będą uznawane za dziedzinę makroekonomii.
Makroekonomia, podobnie jak w jej nowoczesnej formie, jest często definiowana jako rozpoczynająca się od Johna Maynarda Keynesa i publikacji jego książki Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy w 1936 r. Keynes przedstawił wyjaśnienie skutków Wielkiego Kryzysu, kiedy towary pozostały niesprzedane, a pracownicy bezrobotni. Teoria Keynesa próbowała wyjaśnić, dlaczego rynki mogą nie być jasne.
Przed popularyzacją teorii Keynesa ekonomiści zasadniczo nie różnicowali mikro- i makroekonomii. Te same mikroekonomiczne prawa podaży i popytu, które działają na poszczególnych rynkach towarów, były rozumiane jako współdziałające między poszczególnymi rynkami, aby doprowadzić gospodarkę do ogólnej równowagi, jak opisał Leon Walras. Związek między rynkami towarów a wielkimi zmiennymi finansowymi, takimi jak poziomy cen i stopy procentowe, wyjaśniono wyjątkową rolą, jaką pieniądze odgrywają w gospodarce jako środek wymiany przez ekonomistów takich jak Knut Wicksell, Irving Fisher i Ludwig von Mises.
W ciągu XX wieku ekonomia keynesowska, jak stały się znane teorie Keynesa, rozdzieliła się na kilka innych szkół myślenia.
Makroekonomiczne szkoły myślenia
Dziedzina makroekonomii jest podzielona na wiele różnych szkół myślenia, różniących się poglądami na temat funkcjonowania rynków i ich uczestników.
Klasyczny
Klasyczni ekonomiści utrzymują, że ceny, płace i stawki są elastyczne, a rynki zawsze jasne, bazując na oryginalnych teoriach Adama Smitha.
Keynesian
Ekonomia keynesowska została w dużej mierze oparta na pracach Johna Maynarda Keynesa. Keynesiści skupiają się na zagregowanym popycie jako głównym czynniku w kwestiach takich jak bezrobocie i cykl koniunkturalny. Keynesowscy ekonomiści uważają, że cyklem koniunkturalnym można zarządzać poprzez aktywną interwencję rządu za pośrednictwem polityki fiskalnej (wydawanie większej ilości w recesjach w celu stymulowania popytu) i polityki pieniężnej (stymulowanie popytu przy niższych stopach). Keynesowscy ekonomiści uważają również, że w systemie występują pewne sztywności, w szczególności kleiste ceny i ceny, które uniemożliwiają prawidłowe wyrównanie podaży i popytu.
Monetarysta
Szkoła Monetarystów jest w dużej mierze przypisywana pracom Miltona Friedmana. Ekonomiści monetarystyczni uważają, że rolą rządu jest kontrolowanie inflacji poprzez kontrolowanie podaży pieniądza. Monetaryści uważają, że rynki są zwykle jasne, a uczestnicy mają racjonalne oczekiwania. Monetaryści odrzucają keynesowską koncepcję, że rządy mogą „zarządzać” popytem i że próby takie są destabilizujące i mogą doprowadzić do inflacji.
Nowy keynesowski
Nowa szkoła keynesowska próbuje dodać podstawy mikroekonomiczne do tradycyjnych keynesowskich teorii ekonomicznych. Chociaż Nowi Keynesiści akceptują fakt, że gospodarstwa domowe i firmy działają w oparciu o racjonalne oczekiwania, nadal utrzymują, że istnieje wiele niedoskonałości rynku, w tym lepkie ceny i płace. Z powodu tej „lepkości” rząd może poprawić warunki makroekonomiczne poprzez politykę fiskalną i pieniężną.
Neoklasycystyczny
Neoklasyczna ekonomia zakłada, że ludzie mają racjonalne oczekiwania i dążą do maksymalizacji swojej użyteczności. Ta szkoła zakłada, że ludzie działają niezależnie na podstawie wszystkich informacji, które mogą uzyskać. Idea marginalizmu i maksymalizacji użyteczności krańcowej przypisywana jest szkole neoklasycznej, a także poglądowi, że podmioty gospodarcze działają w oparciu o racjonalne oczekiwania. Ponieważ neoklasyczni ekonomiści uważają, że rynek jest zawsze w równowadze, makroekonomia koncentruje się na wzroście czynników podaży i wpływie podaży pieniądza na poziomy cen.
Nowa klasyczna
Nowa szkoła klasyczna zbudowana jest w dużej mierze na szkole neoklasycznej. Nowa szkoła klasyczna podkreśla znaczenie mikroekonomii i modeli opartych na tym zachowaniu. Nowi klasyczni ekonomiści zakładają, że wszyscy agenci próbują zmaksymalizować swoją użyteczność i mają racjonalne oczekiwania. Uważają również, że rynek cały czas się oczyszcza. Nowi klasyczni ekonomiści uważają, że bezrobocie jest w dużej mierze dobrowolne, a dyskrecjonalna polityka fiskalna destabilizuje się, a inflacja może być kontrolowana za pomocą polityki pieniężnej.
austriacki
Szkoła austriacka to starsza szkoła ekonomii, która zyskuje na popularności. Austriaccy ekonomiści szkolni uważają, że ludzkie zachowanie jest zbyt idiosynkratyczne, aby dokładnie modelować matematykę, i że minimalna interwencja rządu jest najlepsza. Austriacka szkoła przedstawiła przydatne teorie i wyjaśnienia dotyczące cyklu koniunkturalnego, implikacji kapitałochłonności oraz znaczenia kosztów czasu i możliwości w określaniu zużycia i wartości.
Makroekonomia kontra mikroekonomia
Makroekonomia różni się od mikroekonomii, która koncentruje się na mniejszych czynnikach, które wpływają na wybory dokonywane przez osoby prywatne i firmy. Czynniki badane zarówno w mikroekonomii, jak i makroekonomii zazwyczaj mają na siebie wpływ. Na przykład poziom bezrobocia w całej gospodarce ma wpływ na podaż pracowników, od których firma może zatrudnić.
Kluczowe rozróżnienie między mikro a makroekonomią polega na tym, że agregaty makroekonomiczne mogą czasami zachowywać się w bardzo odmienny lub wręcz przeciwny sposób niż analogiczne zmienne mikroekonomiczne. Na przykład Keynes zaproponował tak zwany Paradoks oszczędzania, który dowodzi, że chociaż dla jednostki oszczędzanie pieniędzy może być kluczem do budowania bogactwa, to kiedy wszyscy próbują od razu zwiększyć swoje oszczędności, może przyczynić się do spowolnienia gospodarki i mniej bogactwo łącznie.
Tymczasem mikroekonomia analizuje tendencje ekonomiczne lub to, co może się zdarzyć, gdy ludzie dokonają pewnych wyborów. Osoby są zazwyczaj klasyfikowane do podgrup, takich jak kupujący, sprzedający i właściciele firm. Podmioty te współdziałają ze sobą zgodnie z prawem podaży i popytu na zasoby, wykorzystując pieniądze i stopy procentowe jako mechanizmy ustalania cen w celu koordynacji.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.