Dźwignia operacyjna i dźwignia finansowa

Zarówno inwestorzy, jak i firmy stosują dźwignię finansową (pożyczony kapitał), próbując wygenerować większy zwrot z aktywów. Jednak stosowanie dźwigni nie gwarantuje sukcesu, a ewentualne nadmierne straty są bardziej prawdopodobne w przypadku pozycji o dużej dźwigni.

Dźwignia finansowa jest wykorzystywana jako źródło finansowania przy inwestowaniu w celu rozszerzenia bazy aktywów firmy i generowania zwrotu z kapitału podwyższonego ryzyka; to strategia inwestycyjna. Dźwignia finansowa może również odnosić się do kwoty długu, którą firma wykorzystuje do finansowania aktywów. Jeśli firma jest opisana jako silnie lewarowana, ma więcej zadłużenia niż kapitału własnego.

W przypadku przedsiębiorstw można zastosować dwa podstawowe rodzaje dźwigni: dźwignię operacyjną i dźwignię finansową.

Kluczowe dania na wynos

• Firmy przyjmują zadłużenie, znane jako dźwignia finansowa, w celu finansowania działalności i wzrostu w ramach ich struktury kapitałowej.
• Dług często sprzyja emisji kapitału własnego, ale zbyt duży dług może zwiększyć ryzyko niewypłacalności, a nawet bankructwa.
• Dźwignia operacyjna i dźwignia finansowa to dwa kluczowe wskaźniki, które inwestorzy powinni przeanalizować, aby zrozumieć względną kwotę zadłużenia firmy i czy mogą ją obsłużyć.

Dźwignia operacyjna

Dźwignia operacyjna jest wynikiem różnych kombinacji kosztów stałych i kosztów zmiennych. W szczególności stosunek kosztów stałych i zmiennych, z których korzysta firma, określa wielkość zastosowanej dźwigni operacyjnej. Mówi się, że firma o większym stosunku kosztów stałych do zmiennych stosuje większą dźwignię operacyjną.

Jeśli koszty zmienne firmy są wyższe niż koszty stałe, firma stosuje mniejszą dźwignię operacyjną. To, w jaki sposób firma osiąga sprzedaż, jest również czynnikiem wpływającym na siłę dźwigni. Firma z niewielką sprzedażą i wysokimi marżami jest wysoce lewarowana. Z drugiej strony firma o wysokim wolumenie sprzedaży i niższych marżach jest mniej wykorzystywana.

Chociaż są ze sobą powiązane, ponieważ oba obejmują zaciąganie pożyczek, dźwignia finansowa i marża są różne. Podczas gdy dźwignia finansowa polega na zaciągnięciu długu, depozyt zabezpieczający to dług lub pożyczone pieniądze, które firma wykorzystuje do inwestowania w inne instrumenty finansowe. Na przykład rachunek depozytowy umożliwia inwestorowi pożyczanie pieniędzy o stałej stopie procentowej w celu zakupu papierów wartościowych, opcji lub kontraktów futures w oczekiwaniu na znaczne zyski.

Dźwignia finansowa

Dźwignia finansowa powstaje, gdy firma decyduje się na sfinansowanie większości swoich aktywów poprzez zaciągnięcie długu. Firmy robią to, gdy nie są w stanie zgromadzić wystarczającego kapitału poprzez emisję udziałów w rynku w celu zaspokojenia swoich potrzeb biznesowych. Jeśli firma potrzebuje kapitału, będzie szukała pożyczek, linii kredytowych i innych opcji finansowania.

Kiedy firma zaciąga dług, staje się on zobowiązaniem w księgach, a firma musi zapłacić odsetki od tego długu. Firma zaciągnie znaczne kwoty długu tylko wtedy, gdy uzna, że ​​zwrot z aktywów (ROA) będzie wyższy niż odsetki od pożyczki.

Wyniki

Firma działająca zarówno z wysoką dźwignią operacyjną, jak i finansową może być ryzykowną inwestycją. Wysoka dźwignia operacyjna oznacza, że ​​firma osiąga niewielką sprzedaż, ale ma wysokie marże. Może to stanowić poważne ryzyko, jeśli firma nieprawidłowo prognozuje przyszłą sprzedaż. Jeśli przyszła prognoza sprzedaży będzie nieco wyższa od faktycznej, może to prowadzić do ogromnej rozbieżności między faktycznymi a budżetowanymi przepływami pieniężnymi, co będzie miało znaczący wpływ na przyszłą zdolność operacyjną firmy.

Największe ryzyko wynikające z wysokiej dźwigni finansowej występuje, gdy zwrot firmy z ROA nie przekracza odsetek od pożyczki, co znacznie zmniejsza zwrot z kapitału własnego i rentowności.