Wyjaśnienie modelu wyceny aktywów kapitałowych (CAPM)

Bez względu na to, jak bardzo różnicujesz swoje inwestycje, zawsze będzie istniał pewien poziom ryzyka. Inwestorzy naturalnie szukają stopy zwrotu, która rekompensuje to ryzyko. Model wyceny aktywów kapitałowych (CAPM) pomaga obliczyć ryzyko inwestycyjne i jaki zwrot z inwestycji powinien oczekiwać inwestor.

Ryzyko systemowe a ryzyko niesystematyczne

Model wyceny aktywów kapitałowych został opracowany przez ekonomistę finansowego (a później laureata Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii) Williama Sharpe'a, przedstawionego w jego książce z 1970 roku Teoria portfela i rynki kapitałowe . Jego model zaczyna się od założenia, że ​​pojedyncza inwestycja zawiera dwa rodzaje ryzyka:

1. Systematyczne ryzyko - Są to ryzyka rynkowe - to jest ogólne ryzyko związane z inwestowaniem - których nie można zdywersyfikować. Stopy procentowe, recesje i wojny są przykładami systematycznego ryzyka.
2. Ryzyko niesystematyczne - znane również jako „ryzyko szczególne”, ryzyko to dotyczy poszczególnych zapasów. Mówiąc bardziej technicznie, reprezentuje składnik zwrotu z akcji, który nie jest skorelowany z ogólnymi ruchami na rynku.

Współczesna teoria portfela pokazuje, że konkretne ryzyko można usunąć lub przynajmniej ograniczyć poprzez dywersyfikację portfela. Problem polega na tym, że dywersyfikacja wciąż nie rozwiązuje problemu systematycznego ryzyka; nawet portfel posiadający wszystkie akcje na giełdzie nie może wyeliminować tego ryzyka. Dlatego przy obliczaniu zasłużonego zwrotu większość inwestorów nęka systematyczne ryzyko.

Formuła CAPM

CAPM ewoluował jako sposób pomiaru tego systematycznego ryzyka. Sharpe stwierdził, że zwrot z pojedynczej akcji lub portfela akcji powinien być równy kosztowi kapitału. Standardową formułą pozostaje CAPM, który opisuje związek między ryzykiem a oczekiwanym zwrotem.

Oto wzór:

Ra = Rrf + βa ∗ (Rm −Rrf) gdzie: Ra = oczekiwany zwrot z zabezpieczenia Rrf = stopa wolna od ryzyka Rm = oczekiwany zwrot z rynku beta a = beta zabezpieczenia \ begin {wyrównany} i R_a = R_ {rf} + \ beta_a * \ left (R_m - R_ {rf} \ right) \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & R_a = \ text {Oczekiwany zwrot z zabezpieczenia} \\ & R_ {rf} = \ text {Bez ryzyka oceń} \\ & R_m = \ text {Oczekiwany zwrot rynku} \\ & \ beta_a = \ text {Wersja beta zabezpieczeń} \\ & \ left (R_m - R_ {rf} \ right) = \ text {Equity premia rynkowa} \ end {wyrównany} Ra = Rrf + βa ∗ (Rm -Rrf) gdzie: Ra = oczekiwany zwrot z zabezpieczeniaRrf = stopa wolna od ryzyka Rm = oczekiwany zwrot z rynkuβa = Beta bezpieczeństwa

Punktem wyjścia CAPM jest stopa wolna od ryzyka - zazwyczaj 10-letnia rentowność obligacji skarbowych. Dodaje się premię, żądaną przez inwestorów kapitałowych jako rekompensatę za dodatkowe ryzyko, które narastają. Premia rynkowa składa się z oczekiwanego zwrotu z całego rynku pomniejszonego o stopę zwrotu wolną od ryzyka. Premię za ryzyko kapitałowe mnoży się przez współczynnik, który Sharpe nazwał „beta”.

Rola Beta w CAPM

Według CAPM beta jest jedyną odpowiednią miarą ryzyka akcji. Mierzy względną zmienność akcji - to znaczy pokazuje, jak bardzo cena danego akcji skacze w górę i w dół w porównaniu z tym, jak bardzo cały rynek akcji skacze w górę i w dół. Jeśli cena akcji zmienia się dokładnie zgodnie z rynkiem, wówczas beta akcji wynosi 1. Akcje z beta 1, 5 wzrosłyby o 15%, gdyby rynek wzrósł o 10% i spadł o 15%, gdyby rynek spadł o 10% .

Beta znajduje się na podstawie analizy statystycznej indywidualnych, dziennych zwrotów cen akcji w porównaniu z dziennymi zwrotami rynkowymi w dokładnie tym samym okresie. W klasycznym badaniu z 1972 r. „Model wyceny kapitału: niektóre testy empiryczne” ekonomiści finansowi Fischer Black, Michael C. Jensen i Myron Scholes potwierdzili liniową zależność między zwrotami z portfeli akcji i ich betami. Badali zmiany cen akcji na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych w latach 1931–1965.

Beta, w porównaniu z premią za ryzyko kapitałowe, pokazuje kwotę rekompensaty, jakiej inwestorzy potrzebują, aby podjąć dodatkowe ryzyko. Jeśli beta akcji wynosi 2, 0, stopa wolna od ryzyka wynosi 3%, a rynkowa stopa zwrotu wynosi 7%, nadwyżka zwrotu rynkowego wynosi 4% (7% - 3%). Odpowiednio, nadwyżka zwrotu z akcji wynosi 8% (2 x 4%, mnożąc zwrot z rynku przez beta), a całkowity wymagany zwrot z akcji wynosi 11% (8% + 3%, nadwyżka zwrotu z akcji plus stopa wolna od ryzyka) .

Obliczenia beta pokazują, że bardziej ryzykowna inwestycja powinna zarobić premię w stosunku do stopy wolnej od ryzyka. Kwota powyżej stopy wolnej od ryzyka jest obliczana przez premię z rynku akcji pomnożoną przez jej beta. Innymi słowy, znając poszczególne części CAPM, można ocenić, czy bieżąca cena akcji jest zgodna z jej prawdopodobnym zwrotem.

Co oznacza CAPM dla inwestorów

Ten model przedstawia prostą teorię, która zapewnia prosty wynik. Teoria mówi, że jedynym powodem, dla którego inwestor powinien zarabiać średnio więcej, inwestując w jedną akcję niż w drugą, jest to, że jedna akcja jest bardziej ryzykowna. Nic dziwnego, że model ten zdominował współczesną teorię finansową. Ale czy to naprawdę działa?

To nie jest do końca jasne. Dużym punktem spornym jest beta. Kiedy profesorowie Eugene Fama i Kenneth French przyjrzeli się zwrotom z akcji na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych, amerykańskiej giełdzie papierów wartościowych i Nasdaq, stwierdzili, że różnice w betach w długim okresie nie tłumaczyły wyników różnych akcji. Zależność liniowa między zwrotem beta a poszczególnymi zapasami również ulega rozpadowi na krótsze okresy. Te ustalenia wydają się sugerować, że CAPM może się mylić.

Chociaż niektóre badania budzą wątpliwości co do ważności CAPM, model ten jest nadal szeroko stosowany w społeczności inwestorów. Chociaż na podstawie wersji beta trudno jest przewidzieć, w jaki sposób poszczególne akcje mogą zareagować na określone ruchy, inwestorzy mogą prawdopodobnie bezpiecznie wywnioskować, że portfel akcji o wysokiej wartości beta będzie poruszał się bardziej niż rynek w dowolnym kierunku, a portfel akcji o niskiej wartości beta będzie się poruszał mniej niż rynek.

Jest to ważne dla inwestorów, zwłaszcza zarządzających funduszami, ponieważ mogą oni nie chcieć lub nie mieć gotówki, jeśli uważają, że rynek może spaść. Jeśli tak, mogą zamiast tego utrzymywać zapasy o niskiej wartości beta. Inwestorzy mogą dostosować portfel do swoich specyficznych wymagań dotyczących zwrotu z ryzyka, dążąc do utrzymania papierów o wartości beta powyżej 1, gdy rynek rośnie, oraz papierów o wartości beta mniejszej niż 1, gdy rynek spada.

Nic dziwnego, że CAPM przyczynił się do wzrostu wykorzystania indeksowania - przy składaniu portfela akcji w celu naśladowania określonego rynku lub klasy aktywów - przez inwestorów unikających ryzyka. Wynika to w dużej mierze z przesłania CAPM, że można uzyskać wyższe zwroty niż zyski z całego rynku, podejmując wyższe ryzyko (beta).

Dolna linia

Model wyceny aktywów kapitałowych nie jest w żadnym razie idealną teorią. Ale duch CAPM jest poprawny. Zapewnia użyteczny środek, który pomaga inwestorom ustalić, na jaki zwrot zasługują z inwestycji, w zamian za narażenie na nią swoich pieniędzy.