Rodzaje strategii przywracania równowagi

Ponowne równoważenie jest istotnym elementem procesu zarządzania portfelem. Inwestorzy, którzy szukają usług profesjonalisty, zazwyczaj mają pożądany poziom systematycznego narażenia na ryzyko, a zatem ich zarządzający portfelem jest odpowiedzialny za dostosowanie pakietów inwestycyjnych w celu dostosowania się do ograniczeń i preferencji klientów.

Chociaż strategie bilansowania portfela wiążą się z kosztami transakcji i zobowiązaniami podatkowymi, istnieje kilka wyraźnych korzyści z utrzymania pożądanej alokacji docelowej.

Dlaczego Rebalance?

Przede wszystkim przywrócenie równowagi portfela chroni inwestora przed nadmiernym narażeniem na niepożądane ryzyko. Po drugie, przywrócenie równowagi zapewnia, że ​​ekspozycje portfelowe pozostają w zakresie wiedzy specjalistycznej zarządzającego.

Załóżmy, że emeryt ma 75% swojego portfela zainwestowanego w aktywa wolne od ryzyka, a pozostała część w akcje. Jeśli wartość inwestycji kapitałowych potroi się, 50% portfela jest teraz alokowane na ryzykowne akcje. Indywidualny zarządzający portfelem, który specjalizuje się w inwestycjach o stałym dochodzie, nie byłby już uprawniony do zarządzania portfelem, ponieważ alokacja przesunęła się poza zakres jego specjalizacji. Aby uniknąć tych niepożądanych zmian, portfel musi być regularnie równoważony.

Ponadto rosnący udział portfela przydzielany akcjom zwiększa ogólne ryzyko do poziomów przekraczających te, które normalnie są pożądane przez emeryta. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Przywróć równowagę swojego portfela, aby być na bieżąco”).

Istnieje kilka podstawowych opcji równoważenia, które inwestorzy indywidualni lub instytucjonalni mogą wykorzystać do stworzenia optymalnego procesu inwestycyjnego.

Ponowne równoważenie kalendarza

Ponowne równoważenie kalendarza jest najbardziej podstawowym podejściem do równoważenia. Strategia ta polega po prostu na analizowaniu inwestycji w portfelu w określonych odstępach czasu i dostosowywaniu do pierwotnej alokacji z pożądaną częstotliwością. Zazwyczaj preferowane są miesięczne i kwartalne oceny, ponieważ tygodniowe przywracanie równowagi byłoby zbyt kosztowne, podczas gdy podejście roczne pozwoliłoby na zbyt duże pośrednie przesunięcie portfela. Idealną częstotliwość ponownego równoważenia należy ustalić na podstawie ograniczeń czasowych, kosztów transakcji i dopuszczalnego dryftu.

Główną zaletą równoważenia kalendarza w porównaniu z równoważeniem formalnym jest to, że inwestor jest znacznie mniej czasochłonny, ponieważ ta druga metoda jest procesem ciągłym.

Ponowne równoważenie procentu portfela

Preferowane, ale nieco bardziej intensywne podejście do wdrożenia obejmuje harmonogram ponownego równoważenia skoncentrowany na dopuszczalnym składzie procentowym składnika aktywów w portfelu. Każda klasa aktywów lub poszczególne papiery wartościowe mają przypisaną wagę docelową i odpowiedni zakres tolerancji.

Na przykład strategia alokacji może obejmować wymóg posiadania 30% akcji na rynkach wschodzących, 30% w krajowych blue chipach i 40% w obligacjach rządowych z korytarzem +/- 5% dla każdej klasy aktywów. Zasadniczo zarówno rynki wschodzące, jak i krajowe pakiety blue chipów mogą wahać się między 25% a 35%, podczas gdy 35% do 45% portfela musi być przeznaczone na obligacje rządowe. Gdy waga dowolnego gospodarstwa przeskakuje poza dopuszczalny zakres, całe portfolio jest ponownie równoważone, aby odzwierciedlić początkowy skład docelowy.

Te dwie techniki równoważenia, metoda kalendarza i korytarzowa, są znane jako strategie stałego mieszania, ponieważ wagi gospodarstw nie ulegają zmianie.

Określenie zakresu korytarzy zależy od swoistych cech poszczególnych klas aktywów, ponieważ różne papiery wartościowe mają unikalne właściwości, które wpływają na decyzję. Koszty transakcji, zmienność cen i korelacja z innymi portfelami to trzy najważniejsze zmienne przy określaniu wielkości pasma. Intuicyjnie wyższe koszty transakcji będą wymagały szerszych dopuszczalnych zakresów, aby zminimalizować wpływ kosztownych kosztów handlu.

Z drugiej strony wysoka zmienność ma odwrotny wpływ na optymalne pasma korytarza; bardziej ryzykowne papiery wartościowe powinny być ograniczone do wąskiego zakresu, aby zapewnić, że nie są nadmiernie lub niedostatecznie reprezentowane w portfelu. Wreszcie papiery wartościowe lub klasy aktywów, które są silnie skorelowane z innymi posiadanymi inwestycjami, mogą mieć akceptowalny szeroki zakres, ponieważ ich zmiany cen są równoległe z innymi aktywami w portfelu.

(Zabezpieczenie wysokiego ryzyka może ogólnie zmniejszyć ryzyko. Aby dowiedzieć się, jak to działa, zapoznaj się z częścią „Zwiększenie bezpieczeństwa portfela przy ryzykownych inwestycjach”).

Ubezpieczenie portfela o stałej proporcji

Trzecie podejście polegające na przywróceniu równowagi, strategii ubezpieczenia portfelowego o stałej proporcji (CPPI), zakłada, że ​​wraz ze wzrostem zamożności inwestorów rośnie również ich tolerancja na ryzyko. Podstawowa zasada tej techniki polega na utrzymywaniu minimalnej rezerwy bezpieczeństwa utrzymywanej w gotówce lub w obligacjach rządowych wolnych od ryzyka. Gdy wartość portfela rośnie, więcej funduszy inwestuje się w akcje, podczas gdy spadek wartości portfela powoduje mniejszą pozycję w kierunku ryzykownych aktywów. Utrzymanie rezerwy bezpieczeństwa, bez względu na to, czy zostanie wykorzystane na pokrycie kosztów studiów, czy też zostanie zaliczone na poczet domu, jest najważniejszym wymogiem dla inwestora.

W przypadku strategii CPPI ilość pieniędzy zainwestowanych w akcje można określić za pomocą wzoru:

$ Inwestycje magazynowe = M × (TA − F) gdzie: M = Mnożnik inwestycji (większe ryzyko = wyższe M) TA = Aktywa portfela ogółem F = Dopuszczalna dolna granica (minimalna rezerwa bezpieczeństwa) \ begin {wyrównany} i \ $ \ text {Stock Inwestycje} = M \ razy (TA - F) \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & M = \ text {Mnożnik inwestycji (większe ryzyko = wyższe} M) \\ & TA = \ text {Aktywa portfela ogółem} \\ & F = \ text {Dopuszczalna dolna granica (minimalna rezerwa bezpieczeństwa)} \\ \ end {wyrównany} $ Inwestycje w akcje = M × (TA − F) gdzie: M = Mnożnik inwestycji (większe ryzyko = wyższe M) TA = Aktywa portfela ogółem F = Dopuszczalna podłoga (minimalna rezerwa bezpieczeństwa)

Załóżmy na przykład, że dana osoba ma portfel inwestycyjny w wysokości 300 000 USD, z czego 150 000 USD należy zaoszczędzić, aby opłacić czesne uniwersyteckie jej córki. Mnożnik inwestycji wynosi 1, 5.

Początkowo kwota środków zainwestowanych w akcje wynosi 225 000 $ [1, 5 * (300 000-150 000 $)], a pozostała część jest przeznaczona na papiery wartościowe wolne od ryzyka. Jeżeli rynek spadnie o 20%, wartość udziałów kapitałowych zostanie zmniejszona do 180 000 USD (225, 000 * 0, 8), podczas gdy wartość udziałów o stałym dochodzie pozostanie na poziomie 75 000 USD, co da łączną wartość portfela wynoszącą 255, 000 USD. Portfel musiałby wówczas zostać ponownie zrównoważony przy użyciu poprzedniej formuły, a teraz na ryzykowne inwestycje przeznaczonoby jedynie 157 500 USD [1, 5 * (255, 000–150, 0000)].

Ponowne zrównoważenie CPPI musi być stosowane w połączeniu ze strategiami równoważenia i optymalizacji portfela, ponieważ nie dostarcza szczegółowych informacji na temat częstotliwości ponownego równoważenia, a jedynie wskazuje, ile kapitału powinno się utrzymywać w portfelu, a nie zapewnia podziału klas aktywów wraz z ich ideałem korytarze. Innym źródłem trudności w podejściu CPPI jest niejednoznaczny charakter „M”, który będzie różny dla różnych inwestorów.

Dolna linia

Ponowne zrównoważenie portfela zapewnia ochronę i dyscyplinę każdej strategii zarządzania inwestycjami na poziomie detalicznym i profesjonalnym. Idealna strategia zrównoważy ogólne potrzeby ponownego zrównoważenia z wyraźnymi kosztami związanymi z wybraną strategią.